Η Άλεξ Μυλωνά σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1945-50), με καθηγητή τον Μιχάλη Τόμπρο. Στη συνέχεια, αφοσιώθηκε με πάθος στην τέχνη, ταξίδεψε σε ευρωπαϊκά καλλιτεχνικά κέντρα, δημιούργησε εργαστήριο στο Παρίσι, ξεκίνησε να εκθέτει στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γνώρισε σημαντικούς καλλιτέχνες του μοντερνισμού, όπως οι Hans Arp, Alberto Giacometti και Ossip Zadkine, η επιρροή των οποίων εντοπίζεται σε γλυπτά της αυτήν την περίοδο: στην έμφαση, στη λιτότητα και στη σχηματοποίηση των μορφών, ή κάποιες φορές στην τάση για εξαΰλωση. Η Μήδεια είναι αντιπροσωπευτικό έργο της δεκαετίας του 1950, δουλεμένο σε τσιμέντο. Η Άλεξ Μυλωνά επιλέγει ένα θέμα από την ελληνική μυθολογία, φορτισμένο για την τραγικότητα και τη δραματικότητα της ιστορίας του. Δημιουργεί μια γραμμική, χωρίς όγκο, συμμετρική σύνθεση, με γωνιώδη περιγράμματα, αφύσικες απολήξεις για κεφάλια, αιχμηρά μέλη και τονισμένο το φύλο της ηρωίδας, μια εύθραυστη σύνθεση στην οποία οι έννοιες της βίας και της μητρότητας συμβιώνουν. Με τη Μήδεια δίνει σχήμα και στις προσωπικές της αγωνίες, που στιγματίζουν μια γυναίκα της δεκαετίας του 1950, που θέλει να αφιερωθεί στην τέχνη της με όποιο κόστος αποδίδει η κοινωνία της εποχής στην οικογενειακή της ζωή και στη σχέση με τα παιδιά της.
(EL)
Alex Mylona studied at the Athens School of Fine Arts (1945-50) under sculptor Michael Tombros. After finishing her studies, Alex Mylona devoted herself wholeheartedly to art, visiting a number of prominent arts centers in Europe. She kept a workshop in Paris and took part in exhibitions both in Greece and abroad. She had the opportunity of meeting with important modernist artists, including Hans Arp, Alberto Giacometti and Ossip Zadkine, whose influence is apparent in her sculptures dating from that period - in terms of their form, austere expression, arrangement and an often-evident tendency towards dematerialization. Medea is a representative work from the 1950s built with cement. Alex Mylona chose a theme from Greek mythology, charged with a tragic, dramatic storyline. She creates a linear, volumeless, symmetrical composition, with angular contours, unnatural heads, sharp body members and a highlighted sex - a fragile composition, in which the concepts of violence and motherhood coexist alongside each other. With Medea, she encapsulates her personal agonies, which reflect on the living conditions of a woman in the 1950s, determined to devote herself entirely to her art, no matter the social ramifications arising from clashing with typical conventions of domestic life and child raising.
(EN)
1 JPEG
