Κάποτε ρώτησαν το Διογένη τον Κυνικό "γιατί οι άνθρωποι δίνουν
ελεημοσύνη στους ζητιάνους - κουτσούς και τυφλούς - αλλά δε
δίνουν τίποτα στους φιλοσόφους". Κι εκείνος απάντησε: "Διότι
πιστεύουν ότι μπορεί κάποτε να γίνουν κουτσοί ή τυφλοί, αλλά
όχι και φιλόσοφοι".
Ο φόβος φυλάει τα έρμα δηλαδή - κατά μια έννοια.
Ο φόβος ήταν πάντα ένα από τα "ταπεινά ελατήρια" του τραγουδιού
αλλά φυλάει και μια άγνωστη λέξη για το τέλος...
Έχω την εντύπωση ότι το ρητό του Χάρη και του Πάνου είναι: "να
βιώνεις με χαρά τη θλίψη σου και με θλίψη τη χαρά σου". Να
καταλαβαίνεις πως όλα η ίδια μήτρα τα γεννάει και πως όλα
είναι κύκλοι. Βραχιόλια. Κάθε τέρμινο κερδίζεις κι από ένα - σχεδόν
ίδιο με το προηγούμενο - γίνεσαι μια κοκέτα της ζωής και
ό,τι και να κάνεις τα βραχιόλια σου βροντούν...
Τώρα αν το μάτι σου "παίζει" περισσότερο με τους "χτίστες" ή με
τους "μίζερους", αυτό παίζει πολύ μικρό ρόλο. Δεν είναι εκεί
σκαμμένο το χαράκωμα, γιατί η τσαντίλα μας δεν είναι τρόπος
ζωής.
Το θέμα είναι πως όλοι σπρώχνουμε για να πάει κάπου το πράγμα.
Δεν κάνουμε όλοι για όλους, δεν είμαστε όλοι με όλους,
αλλά θα δούμε στο τέλος τι ιστορίες θα 'χει να πει ο καθένας.
Πόσες αντοχές και πόσες συγγνώμες.
Κάποτε ένας τραγουδοποιός έγραψε ένα τραγούδι για να κάνει
πλάκα στο θάνατο, και το τραγούδι, έπαθε την πλάκα του. Έκτοτε
γυρίζει τρελλό στα ραδιόφωνα...
Η συναυλία των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα, περιλαμβάνει τραγούδια
από τους δίσκους τους "Ζεστά Ποτά", "Όταν σου λέω
πορτοκάλι να βγαίνεις ", "Απρίλη Ψεύτη", "Η μοναξιά του
Σχοινοβάτη" και την τελευταία δισκογραφική τους δουλειά με
τίτλο "Της Αγάπης Μαχαιριά".
1 JPEG
