Στις αρχές της δεκαετίας του '80 ήταν ένα κορίτσι στη μέση της κομπανίας. Με μικρασιατική υγρασία
στη φωνή της αλλά και με κάτι από τον τσαμπουκά των κοριτσιών που παίζανε τα παιχνίδια τους στους
δρόμους του Πειραιά - της γεννέτειράς της.
Οι εποχές αλλάζουν λίγο πιο γρήγορα απ' ότι εμείς και τα σαλεμένα βασιλόπουλα του ελληνικού τραγουδιού
ψάχνουν με τη γόβα στο χέρι τις επόμενες σταχτοπούτες.
Όμως τα κορίτσια σήμερα φοράνε αρβυλάκια, έχουν πιο θαρραλέα ματιά και δεν τα χάνουν τόσο εύκολα
μπροστά στην αλαζονεία του καιρού μας.
Μας τραγουδάνε ό,τι θέλουμε, μας κάνουνε το κέφι, αλλά έχουν ψυλλιαστεί ως πού μπορεί να φτάσει
ένα τραγούδι και κυρίως από πού πρέπει να βγει για να μη μπερδευτεί και πέσει στα πρώτα του
βήματα.
Δεν είναι απλά η διαφορά στη χροιά της φωνής, είναι ολόκληρη η ανατομία του σώματος που δίνει τη
νιότη σε μια ερμηνεία. Η κίνηση που κάνεις όταν στέλνεις ένα φιλί σ' έναν ακριβό φίλο ξέροντας ότι
δε θα τον ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου. Πόσο ψεύτικο μπορεί να 'ναι αυτό;
Η Ελευθερία εκτός από μία ακριβή έννοια είναι και ένα ακριβό όνομα στο τραγούδι μας.
Το μικρό όνομα ενός κοριτσιού.
Τι παιχνίδια έπαιζε μικρή με τις φίλες της και μας παίζει τώρα στα δάχτυλα;
Οδυσσέας Ιωάννου
Εκδήλωση
Πρόγραμμα
2D Graphics ▶ Print ▶ Printed material Program
(EN)
1 PDF
