Από την ομίχλη του παλιού Χόλλιγουντ ξεπηδάει η γοητεία μιας ολόκληρης
εποχής, γύρω από την ερωτική ιστορία μιας χορεύτριας κι ενός
αξιωματικού στα χρόνια του Α' παγκόσμιου πόλεμου. Γνωρίστηκαν στη
γέφυρα του Βατερλό, ερωτεύτηκαν τρελλά. Εκείνος έφυγε, σε λίγο γράφτηκε
πως σκοτώθηκε. Εκείνη αγωνίστηκε να επιβιώσει, κάνοντας το
αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Κάποτε εκείνος θα γυρίσει και θα την
ξαναβρεί για να την κρατήσει για πάντα κοντά του. Φινάλε στη γέφυρα
της αγάπης, όπως ακριβώς και το ξεκίνημα.
Κορυφαία στιγμή του ρομαντικού έρωτα στο Χόλλιγουντ, μέσα στα στούντιο
της Μέτρο Γκόλντουιν Μάγερ, από ένα φημισμένο σκηνοθέτη του
'30, το Μέρβιν Λε Ρόι που κατόρθωσε με τη δεξιοτεχνία του και τη γοητεία
του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, το ριμέικ να σβύσει εντελώς την
πρώτη ταινία του 1931, γυρισμένη από το Τζέιμς Γουήλ στην Ουνιβέρσαλ.
Το γνήσιο θεατρικό του Σέργουντ, που στηρίχτηκε η πρώτη ταινία, ήταν η
θλιβερή ιστορία ενός Καναδού ναύτη με μια πόρνη στο Λονδίνο του Α'
πόλεμου. Η Βερσιόν του 1940 έδωσε διαφορετικό ύφος, λάμψη και στυλ:
η ηρωίδα είναι μπαλαρίνα, πανέμορφη και αθώα, κι εκείνος αξιωματικός
από αριστοκρατική οικογένεια της Σκωτίας. Γνωρίστηκαν μέσα στην ομίχλη
της γέφυρας του Βατερλό, ενώ γύρω τους έπεφταν βόμβες.
Ύστερα από τη θυελλώδη Σκάρλετ 0 ' Χάρα του "Όσα παίρνει ο άνεμος"
μέσα στη θύελλα Βορείων και Νοτίων, η Βίβιαν Λη περνάει στην αιθέρια
και ρομαντική μπαλαρίνα Μάιρα, και σημειώνει ένα καινούριο θρίαμβο
στη χολυγουντιανή καριέρα της. Το οδοιπορικό μιας μεγάλης ηθοποιού
του θεάτρου στην Έβδομη τέχνη, σ' ένα μοναδικό συνδυασμό ομορφιάς
και ταλέντου. Η εικόνα της, που θα συμπληρωθεί σε λίγο με τη Λαίδη
Χάμιλτον και τη Μπλάνς Ντιμπουά, παραμένει φευγαλέα, σχεδόν άπιαστη,
σα να μην τη γνωρίσουμε ποτέ. Η συνάντησή της στη "Γέφυρα της αμαρτίας"
με το Ρόμπερτ Τέιλορ, τον ωραιότερο άντρα της εποχής, ένα μυστακοφόρο
γόη, που κερδίζει ιδιαίτερα με τη στολή του αξιωματικού, ήταν
μια ευτυχισμένη στιγμή. Ζευγάρι που διαθέτει τεράστια ερωτική και συγκινησιακή
δύναμη, σ' ένα από τα ωραιότερα ερωτικά μελοδράματα. Στην
Αθήνα στοίχισε αρκετά δάκρυα όταν έφτασε το Φλεβάρη του 1947 σε
δύο αίθουσες (Έσπερος - Κρόνος) σε δύο εβδομάδες σκαρφάλωσε στις
100 χιλιάδες εισιτήρια.
1 PDF
