Η ιστορία των σχημάτων και των συνδυασμών ανάμεσα σε καλλιτέχνες, για τις ανάγκες συναυλιών,
είναι πολύ παλιά. Αν συνυπολογίσουμε κι όλες τις μορφές που πήρε στην εξέλιξη του τραγουδιού
μας, ίσως είναι πιο παλιά ακόμη και από τη δισκογραφία. Η "φυσική" μετάδοση του τραγουδιού εξάλλου,
είναι οι "ζωντανές" παραστάσεις. Οι δίσκοι είναι η λύση "ανάγκης" για τη διάδοσή του, το φινίρισμά του και για την προσωπική επιλογή της στιγμής που θα το ακούσεις.
Οι "LIVE" παραστάσεις έχουν δημιουργήσει μια πολύ αξιόλογη παράδοση στην Ελλάδα, η οποία
παράδοση Βοηθήθηκε και από τις εκάστοτε πολιτικοκοινωνικές καταστάσεις. (Ανάγκη καλλιτεχνικής
έκφρασης-αντίστασης, με ταυτόχρονη συνεύρεση κόσμου]. Στις μέρες μας ίσως έχουν χρωματιστεί από
την εμπορική χροιά και την "ηθική" της αρπαχτής, αλλά αυτό μάλλον δεν ανταποκρίνεται στον κανόνα
αλλά και στην εξαίρεση.
Η αποψινή βραδιά μπροστά στον επιβλητικό βράχο του θεάτρου του Βύρωνα, θα προσφέρει ένα
σχήμα, όχι τέκνο της ανάγκης -ούτε βέβαια της οργής- αλλά σίγουρα μια ώριμη πρόταση συναυλίας.
Ένα σχήμα που δημιουργήθηκε ειδικά και μόνο για μια βραδιά, με πέντε καλλιτέχνες, οι οποίοι,
πέρα από τις διαφοροποιήσεις στο μουσικό τους ύφος, βρίσκονται και σε διαφορετική θέση στην κλίμακα
της καλλιτεχνικής τους πορείας.
Από τον Άγγελο Κατσίρη στην πρώτη του συναυλιακή εμφάνιση ως τη Δήμητρα Γαλάνη που
συμπληρώνει 25 χρόνια στο τραγούδι μας μετατρέποντας την ωριμότητά της σε μια καινούργια εφηβεία.
Από το Μανώλη Λιδάκη, ένα γνήσιο απόγονο των πολύ αξιόλογων λαϊκών φωνών του παρελθόντος,
ως τον Διονύση Τσακνή και το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα που αντιπροσωπεύουν το "ηλεκτρικό" τραγούδι
της δεκαετίας του '80.
Αφαιρώντας από πάνω τους αυτές τις "ταμπέλες" που τους κολλήσαμε σαν κωδικό αρχειοθέτησης,
για τις ανάγκες μιας αρχικής συνεννόησης, ελπίζουμε σε μια σύνθεση μεταξύ τους που θα έχει ως
μοναδική λεζάντα: "Πρόσωπα ελληνικού τραγουδιού".
1 JPEG
