Αφροδίτη Μάνου πριν εμφανιστεί ως εξαίρετη τραγουδοποιός είχε γράψει
την προϊστορία της ως τραγουδίστρια κορυφαίων δημιουργών του ελληνικού
τραγουδιού: Μίκη Θεοδωράκη, Νίκου Μαμαγκάκη, Γιάννη Σπανού, Θάνου
Μικρούτσικου, Λουκιανού Κηλαηδόνη, Σταύρου Ξαρχάκου, Μιχάλη
Γρηγορίου, Μιχάλη Τρανουδάκη, ενώ συμμετείχε και στη Ρεζέρβα του Διονύση
Σαββόπουλου. Το 1984 υπογράφει έναν προσωπικό δίσκο (Νυχτερινή εκπομπή) και ως συνθέτης - στιχουργός. Η κάποια απορία - επιφύλαξη της αρχής μετεβλήθη στη συνέχεια σε ζωηρή και ευχάριστη έκπληξη, καθώς αυτά τα τραγούδια κόμιζαν, στιχουργικά κυρίως, ένα λόγο άψογο τεχνικά (οι ομοιοκαταληξίες της π.χ. θεωρούνται απρόβλεπτες και απόλυτα επιτυχείς) και ανανεωμένο θεματικά. Τα τραγούδια της χαρακτηρίζουν: ο σαρκασμός (και αυτοσαρκασμός), η τόλμη της έκθεσης προσωπικών στιγμών, το κοινωνικό σχόλιο (υπόγειο πολλές φορές) χωρίς βερμπαλισμό και πόζα, τα αδιέξοδα και το περίπλοκο των ερωτικών και γενικότερα προσωπικών σχέσεων, αλλά και το χιούμορ, η “ αβάστακτη ελαφρότητα” , της καθημερινότητας, ο λυρισμός, η νοσταλγία, η γλυκιά μελαγχολία, το πάθος για ζωή και έρωτα. Οι επόμενοι δίσκοι της: "Σαν Αφροδίτη" (1986), "Καιρός για δύο" (1990, σε μουσική Νίκου Πορτοκάλογλου), “ Που; πας καραβάκι με τέτοιο καιρό;” (1994) επιβεβαιώνουν και ενισχύουν την πρώτη εντύπωση και την καθιερώνουν ως κορυφαία περίπτωση τραγουδοποιού από την δεκαετία του '80 και εξής.
Παράλληλα συνεχίζει να τραγουδά όπως παλιά και τραγούδια άλλων (Γ. Μηλιώκα, Κ. Καλδάρα, Αλ. Δήμα, Β. Δημητρίου κ.ά), ενώ τα τελευταία χρόνια λάμπει ως συνθέτης και στιχουργός θεατρικών επιτυχιών (Τσινετσιτά, Ποια Ελένη;) και ταινιών όπως: Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο, Οξυγόνο κ.ά). Μεγάλη στιγμή της στιχουργίας της τα δύο κλασσικά πλέον τραγούδια σε μουσική- ερμηνεία Β. Παπακωνσταντίνου ("Πάρε με" και "Χαιρετίσματα στην εξουσία").
1 JPEG
