Η μοναχική φιγούρα του Μιχάλη Μανουσάκη, σε μια συνεχή εναγώνια πορεία-αναζήτηση ενός χαμένου παραδείσου, άλλοτε με άλματα πάνω από αινιγματικά ανοίγματα ή αιωρούμενες σκάλες, άλλοτε σκυφτή, ψάχνοντας σ’ ένα ξερό αγρό ή σε παράξενα πηγάδια, και άλλοτε καθισμένη, αλλά τυφλή μπροστά στα σύγχρονα πολεοδομικά συγκροτήματα, όπως στα τελευταία έργα, αναζητά τους δρόμους που θα την οδηγήσουν πάλι στον “οίκο” των προϊστορικών χρόνων, στην “εστία” των κλασικών, στο “ναό” των χριστιανικών. Με ελάχιστα πλαστικά μέσα, απέριττο σχέδιο σαν κι αυτό των γεωμετρικών χρόνων, οικονομία στα χρώματα κι εκμετάλλευση της ζωγραφικής επιφάνειας του ξύλου, ο καλλιτέχνης, καταγράφοντας το ταξίδι του νόστου, παρακολουθεί την προσπάθεια επιστροφής του σύγχρονου ανθρώπου στην ασφάλεια της αρχέγονης σκοτεινής μήτρας, της καταφυγής του σε άτρωτους από το γύρω του εχθρικό κόσμο χώρους.
(EL)
1 JPEG
