use the file or the thumbnail according to the license: CC BY-NC-SA 4.0 Attribution-NonCommercial-ShareAlike
«Ώσπερ σάρμα εική κεχυμένων, ο κάλλιστος χρόνος»
Αντωνοπούλου-Τρεχλή , Ζωή
Η παρούσα εργασία είναι μια απόπειρα φιλοσοφικής προσέγγισης του ηρακλείτειου αποσπάσματος 124, με τη βοήθεια που μας προσφέρουν και τα υπόλοιπα αποσπάσματα του φιλοσόφου, από τα οποία έχουμε κάνει μια ενδεικτική επιλογή. Σε αυτό το απόσπασμα υπάρχει μια κυριαρχική αντίθεση: το κόσμημα του κόσμου, από τη μια, και ένας σωρός από σκουπίδια χυμένα στην τύχη, από την άλλη. Οι αντιθετικές αυτές ποιότητες, σύμφωνα με τη δική μας ερμηνεία, συναντιούνται σε έναν ορισμένο χρόνο: αυτόν της αρχής, τη στιγμή δηλαδή κατά την οποία η σημασιακή α-λογία μεταβάλλεται, με την επενέργεια του Λόγου, σε συγκροτημένο νόημα. Αυτή η έγ-χρονη τάξη υποστηρίζει την τάξη της ύπαρξης στο πλαίσιο μιας κυκλικής χρονικής προοπτικής. Ο σωρός από τα σκουπίδια δεν χρειάζεται παρά την παρουσία του Λόγου, για να μεταβληθεί σε κόσμο. Και ο κόσμος έχει ανάγκη από το καταγωγικό Χάος για να υπάρξει· από αυτό πηγάζει και σε αυτό αιώνια εκβάλλει. Έτσι, ο ουσιαστικός προκαθορισμός (η αναγκαστική λογικότητα του είναι που το διαφοροποιεί από τη σημασιακή αλογία του μη είναι) υπερβαίνεται: είναι και μη είναι μπορούν να υποκατασταθούν αμοιβαία. Και βέβαια, αν η ουσία, το συγκροτημένο είναι, δεν κινδυνεύει να υπάρξει ως οριστικό μηδέν, τότε, οριστικός μηδενισμός της ύπαρξης δεν υπάρχει.
Academy of Athens
