Ο Αριστοτέλης είναι ο πρώτος που παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα εξήγηση του φαινομένου της αλλαγής. Το επίτευγμα του Αριστοτέλους συγκριτικά με τον «στατικό» πλατωνικό κόσμο και τον «τυχαίο» του Δημοκρίτου φαίνεται στον τρόπο που αντιμετώπισε το πρόβλημα της πρωταρχικής ουσίας. Το πρώτο μέρος της εργασίας εξετάζει τις έννοιες της εντελεχείας και ενεργείας (για τις οποίες χρησιμοποιείται ο όρος «actuality») και της δυνάμεως («tentiality») και τη σημασία τους στο πρόβλημα της πρωταρχικής ουσίας. Υποδεικνύει την επάρκεια αυτής της σημασίας για την εξήγηση της αλλαγής. Στο δεύτερο μέρος επιχειρείται η ανάπτυξη των δύο εννοιών σε σημείο σύμφωνο με τον Αριστοτέλη και εξετάζεται η αποτελεσματικότητά τους σχετικά με το σύγχρονο πρόβλημα της «νοητικής αλλαγής» (conceptual change). Η ανάλυση στηρίζεται στην ενότητα του «νοήματος» και της «πραγματικότητας» (meaning and reality), που απορρέει από τον «λογικό οντολογισμό» του Αριστοτέλους.
(EL)
1 PDF
