Η δομή (α) είναι κατ΄ ουσίαν όσο και κατ΄ ενέργειαν καιρική και παρουσιάζεται ως συμπύκνωση της προθετικότητος που πηγάζει από τον οντολογικό δυναμισμό του είναι· (β) υπό την όψη της αυτήν, λειτουργεί με τρόπους διάφορους πλήν ομολόγους, καθ΄ μέτρον αυτοί συμπτύσσονται στο ίδιο πρότυπο οντικής συμπεριφοράς ως προς την ταυτόχρονη δημιουργία και υπέρβαση μιας σειράς ασυνεχειών εντός της συνέχειας του όντος, προτύπου το οποίον εξασφαλίζει την ανάδυση, την οργάνωση και την τελείωση, δηλαδή τον προγραμματισμό και την πραγματοποίηση εκείνου· (γ) σε κάθε δυναμική δεοντολογία, πέρα του ν΄ αποτελεί ένα δευτερεύον στοιχείο του όντος και μιαν απλήν, απόμακρη σχέση μεταξύ υποστάσεως και μορφής, η δομή δεν νοείται παρά ως υπόλειμμα της προ-πραγματικότητας του όντος, που εδραιώνει την πραγματικότητά του και που υπερβαίνει κατά προήγησιν την πορεία του όντος προς οριστικήν τελείωσή του. Οι καιρικές διαστάσεις της δομής αποβαίνουν απόψεις όλων των άλλων λειτουργιών της, οι οποίες καθιστούν δυνατή την ίδια της την ενέργειαν, η οποία την ολοκληρώνει, υπό συνθήκες όμως ιδιαιτέρως αναδομήσιμες και επανεκτιμήσιμες μιας ολοκληρώσεως προληπτικής όσο και καθοριστικής.
(EL)
1 PDF
