Στον διάλογο Τίμαιος ο Πλάτων επιχειρεί να περιγράψει το είναι των γινομένων πραγμάτων, στα οποία αναφέρεται η αίσθηση και η δόξα. Στην κορυφή θέτει την οργανώνουσα αιτιότητα ενός προσωπικού θεού, του Δημιουργού. Ο Δημιουργός δεν είναι η λογική αιτία αυτού που γεννιέται, αλλ΄ η ιστορική αιτία αυτού που γίνεται, είναι «ο βραχίονας του θεού, ένας βραχίονας που εισέρχεται μέσα στον χρόνο» (R. Schaerer). Στη μελέτη εξετάζονται η πλατωνική χρήση του μύθου σχετικά με το θείο και η σχέση ιδέας του αγαθού (Πολιτεία) και Δημιουργού. Ο Πλάτων, κληρονόμος και της ορθολογικής θεώρησης της «δημιουργίας» της ομηρικής ποίησης, κατασκευάζει ένα θεό δημιουργό, για να εξηγήσει αυτό που, αν και αντανάκλαση του πραγματικού, είναι κατ΄ αυτόν τέλειο. Δίχως να άρει τον δυϊσμό είναι-γίγνεσθαι, με την τελολογική θεώρηση της τάξης, του προτύπου και του Δημιουργού, νομιμοποιεί το φυσικό είναι, το οποίο η αποτελεσματική ενέργεια του Δημιουργού μεταμορφώνει σε «κόσμον».
(EL)
1 PDF
