Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που παρουσιάζει ο διάλογος Φαίδρος στους μελετητές, ήδη από την αρχαιότητα, είναι το πρόβλημα της ενότητας των μερών του. Αν θεωρήσουμε προνομιούχο ένα από τα θέματα —όπως έκανε π.χ. ο Derrida για τη γραφή— είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά το ζήτημα, να προσεγγίσουμε στο ίδιο θέμα-άξονα τις μέγιστες αντιθέσεις του πλατωνισμού: εσωτερικό-εξωτερικό, ζωντανό- μη ζωντανό, παιδιά-σοβαρό, μη γνώση-επιστήμη, ρητορική-διαλεκτική. Επειδή ο πλατωνικός άνθρωπος είναι ο άνθρωπος της ψυχής του (π.χ. Αλκιβιάδης 129 c-130) και ο πλατωνισμός είναι ένας παιδαγωγικός ανθρωπισμός, στόχος της μελέτης είναι να δείξει ότι «σκοπός» του διαλόγου, και των διαφόρων τρόπων έκφρασης των ιδεών του είναι η «ψυχαγωγία», θεωρουμένη ως θεραπεία της ψυχής με τη δύναμη και την τέχνη του αληθινού λόγου, σκοπός πραγματικός άλλωστε και της πλατωνικής Ακαδημίας και πρωταρχική ανάγκη προκειμένου να «εξέλθει» (βλ. τη θεραπευτική έξοδο της αρχής του διαλόγου) η αθηναϊκή νεότητα από την πνευματική κρίση της εποχής. Έρως, ψυχή, ρητορική, γραφή είναι για τον Πλάτωνα ευκαιρίες προκειμένου να εκθέσει την περί αγωγής της νεότητας άποψή του. Ο Πλάτων δεν ενδιαφέρεται για την τεχνική της αγωγής, αλλά για την ηθική πλευρά της, η οποία και απαιτεί «πολύν λόγον», μακρά και επίπονη πνευματική προσπάθεια. Στον Φαίδρο η «ψυχαγωγία», από απλή αγωγή, γοητεία μέσω των λόγων, δραματοποιείται με την παλινωδία του Σωκράτη και στη συνέχεια παρουσιάζεται ως «θεραπεία δια του λόγου», η οποία πραγματοποιεί την αληθή μεταμόρφωση της ψυχής. Έξ αυτού και η σχέση με την «περιαγωγή», την «επαναγωγή» και την «αναγωγή» του Φαίδωνος και της Πολιτείας. Η θεμελιώδης ιδέα των διαλόγων αυτών, η θέαση της ιδέας και η πρόσκτησή της από την ψυχή διευρύνεται, μέσω του έρωτος, στον Φαίδρο.
Ακαδημία Αθηνών
