Ο Τάσσος (Αλεβίζος, 1914-1985) γεννήθηκε στη Λευκοχώρα Μεσσηνίας αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε χαρακτική στην ΑΣΚΤ (1930-1939), στο εργαστήριο του Γιάννη Κεφαλληνού. Ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με την τεχνική της ξυλογραφίας (ασπρόμαυρης και έγχρωμης), αναδείχθηκε δε σε έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες χαράκτες του 20ού αιώνα, ιδίως κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Στρατεύθηκε στην Αριστερά ήδη από τη δεκαετία του 1930 και στα χρόνια της Κατοχής ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δράση μέσω του χαρακτικού του έργου αλλά και συνδικαλιστικά. Ωστόσο, μετά τη λήξη του Εμφυλίου και λόγω του τεταμένου πολιτικού κλίματος, στράφηκε προς θεματικές κατευθύνσεις που δεν φανέρωναν τις πολιτικές του θέσεις, όπως το τοπίο, η νεκρή φύση και το γυμνό. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 χρονολογούνται οι συνθέσεις του με θέμα την Ύδρα ή τη Ναύπακτο. Στις συνθέσεις αυτές αρχίζει να γίνεται εμφανέστερη η επίδραση στο έργο του της τη βυζαντινής και τη λαϊκής τέχνη, στο πλαίσιο της «επιστροφής στην παράδοση» και της «ελληνικότητας». Άλλωστε, ο Τάσσος διατηρούσε τότε στενές σχέσεις τόσο με τον Αγήνορα Αστεριάδη όσο και με τον Σπύρο Βασιλείου, οι οποίοι κινούνταν σε ανάλογους δρόμους. Όλα αυτά τα στοιχεία εντοπίζονται και στη συγκεκριμένη ξυλογραφία, όπου εικονίζονται σπίτια της Ύδρας στο παραλιακό της μέτωπο. Τα μικρά παραδοσιακά κτίσματα χτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο, υψώνονται θυμίζοντας περισσότερο θεατρικό σκηνικό. Το αριστερό κτήριο φιλοξενεί στο ισόγειό του ένα εστιατόριο: τραπέζια έχουν βγει στο πεζοδρόμιο και ο ψαράς με τον ταβερνιάρη διαπραγματεύονται την αγοραπωλησία της ψαριάς. Το απλό σχέδιο, με τα χοντρά μαύρα περιγράμματα και τις απλοποιήσεις, παραπέμπει ευθέως στη βυζαντινή ζωγραφική και τον Καραγκιόζη.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
