Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ο Τάσσος (Αλεβίζος, 1914-1985) άρχισε να δραστηριοποιείται εκθεσιακά και συνδικαλιστικά μέσω της συμμετοχής του στην Ομάδα Εκθέσεων Στάθμη, όπου μετείχαν και άλλοι συνοδοιπόροι του από τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, όπως ο Βασιλείου, ο Αστεριάδης, η Κατράκη κ.ά. Υφολογικά κινήθηκε με περισσότερη σιγουριά προς την αφομοίωση στοιχείων της βυζαντινής και της λαϊκής τέχνης, ενώ θεματικά στράφηκε προς την τοπιογραφία αλλά και θεματικές όπως η νεκρή φύση, αφήνοντας στην άκρη συνθέσεις με πολιτικό περιεχόμενο. Ήταν, άλλωστε, μια δύσκολη εποχή με διώξεις και εν γένει βαρύ κοινωνικοπολιτικό κλίμα. Ωστόσο, με τα έργα που εξέθεσε στην πρώτη έκθεση της Στάθμης, τον Μάιο του 1950, ο Τάσσος επιβλήθηκε στη συνείδηση του κοινού και της κριτικής ως ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες χαράκτες, χάρη στην ποιότητα του έργου του. Η ξυλογραφία με τη Ναύπακτο φιλοτεχνήθηκε σε εκείνην ακριβώς την εποχή και επιβεβαιώνει αυτή την ωρίμανση του καλλιτέχνη. Το σχέδιο είναι απλό, ρεαλιστικό και με αναγωγές στη βυζαντινή τέχνη. Η σύνθεση, αντίστοιχα, διαμορφώνεται σε ένα εντυπωσιακό τρίγωνο που έχει στη βάση του τον μικρό, τειχισμένο λιμένα και στην κορυφή του το επιβλητικό κάστρο. Μέσα στη λιτότητά της, η εικόνα ισορροπεί αριστοτεχνικά στον διαμοιρασμό του άσπρου και του μαύρου, αποκαλύπτοντας την απαράμιλλη τεχνική δεξιοτεχνία του χαράκτη. Ο Τάσσος γεννήθηκε στη Λευκοχώρα Μεσσηνίας και σπούδασε χαρακτική στην ΑΣΚΤ (1930-1939) με δάσκαλο τον Γιάννη Κεφαλληνό. Κατεξοχήν ξυλογράφος, χάρη στη μεταπολεμική δημιουργία του αναδείχθηκε σε έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες χαράκτες του 20ού αιώνα.
(EL)
City/village/populated place
.png){kind=logo}
1 JPEG
