Το λιμάνι του Πειραιά, ως τόπος με τη δική του γοητεία αλλά και ως πεδίο κοινωνικών ζυμώσεων, απασχόλησε τον Μίμη Βιτσώρη (1902-1945) σε μια σειρά από ελαιογραφίες κατά τη δεκαετία του 1930, που έχουν ιδιαίτερη σημασία ως δείγματα ενός μεσοπολεμικού ελληνικού εξπρεσιονισμού. Το λιμάνι εικονίζεται και σε αυτό εδώ το έγχρωμο σχέδιο. Με γρήγορες μολυβιές ο Βιτσώρης συλλαμβάνει τα βασικά στοιχεία του θέματός του: τα κτήρια δεξιά και αριστερά, το πλακόστρωτο στο οποίο στέκονται δύο λιμενεργάτες, οι γερανοί και στο βάθος τα μεγάλα πλεούμενα. Το χρώμα δουλεύεται με ανάλογο τρόπο: με λίγες πινελιές τονίζονται ορισμένες λεπτομέρειες, περισσότερο σαν υπόμνηση για μελλοντική επεξεργασία, αλλά και ελευθερία που προδίδει την εξοικείωση με τις εξπρεσιονιστικές αντιλήψεις. Αυτό γίνεται φανερό ιδίως στον τρόπο που αποδίδονται τα λευκά σύννεφα. Συνθέσεις όπως η συγκεκριμένη, που έδιναν εικόνες της καθημερινότητας του λιμενεργάτη, δεν ήταν άσχετες με τις πολιτικές ζυμώσεις που συντελούνταν στην Ελλάδα κατά τον Μεσοπόλεμο, ούτε και ο Βιτσώρης ήταν άμοιρος αυτών των συνδέσεων. Ο ζωγράφος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ζωγράφους του Μεσοπολέμου. Σπούδασε για έναν χρόνο στην ΑΣΚΤ, την οποία παράτησε και από το 1920 έως το 1927 έζησε στο εξωτερικό – κατά βάση, στη Γαλλία, όπου ήρθε σε επαφή με τον μοντερνισμό. Στην Αθήνα εργάστηκε ως γελοιογράφος σε διάφορες εφημερίδες, και ήταν μέλος της πρωτοποριακής «Ομάδας Τέχνη 1930». Πέθανε στην Αθήνα λίγο μετά την Κατοχή.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
