Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης (1908-1993) θεωρείται από τους πρωτοπόρους Έλληνες πεζογράφους και έκανε την εμφάνισή του στα ελληνικά γράμματα με τη συλλογή κειμένων Ανδρέας Δημακούδης και άλλες μαρτυρίες χαμού και δεύτερης πανοπλίας (α΄ έκδ. 1935), ενώ ένα από τα σημαντικότερα έργα του είναι Ο πεθαμένος και η ανάσταση (α΄ έκδ. 1944). Ωστόσο, ασχολήθηκε συστηματικά και με τη ζωγραφική εισάγοντας μετά το 1967 ένα προσωπικό στυλ βασισμένο στην ψηφαρίθμηση: κάθε χρώμα αντιστοιχούσε σε έναν αριθμό ο οποίος ανήγε την καταγωγή του σε πυθαγόρειες θεωρίες. Στην πρώτη φάση της ζωγραφικής του παραγωγής (1944-1967) επηρεάστηκε από τα μεταϊμπρεσιονιστικά κινήματα αλλά και από την εργασία του Σπύρου Παπαλουκά. Ταυτόχρονα, τον απασχόλησε η λαϊκή τέχνη και το ζήτημα για «επιστροφή στην παράδοση». Σε αυτό το πνεύμα, τα σχέδιά του είναι απλά, κινούμενα στα όρια του ναΐφ και της παιδικής τέχνης, και τα χρώματα φωτεινά, που απλώνονται στη ζωγραφική επιφάνεια με μικρές, κοφτές, παράλληλες πινελιές. Τα στοιχεία αυτά εντοπίζονται και στον πίνακα Καρνάγιο. Αποτυπώνεται εδώ ένας μικρός, παραθαλάσσιος οικισμός, με παραδοσιακά σπίτια. Αριστερά διακρίνονται μερικές βάρκες και δεξιά δύο μεγαλύτερα εμπορικά πλοία. Μολονότι ο τίτλος (Καρνάγιο) υποδηλώνει την ύπαρξη κάποιας μικρής ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης, φαίνεται ότι εδώ εικονίζεται μάλλον ένα μικρό λιμάνι της Βόρειας Ελλάδας. Εντύπωση προκαλεί η απλοποίηση της προοπτικής, η απόδοση των βουνών στο βάθος σαν φράγμα, η χρωματική και σχεδιαστική ελευθερία που παραπέμπουν περισσότερο εδώ σε ορισμένους Γάλλους φωβιστές ζωγράφους.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
