Η νεκρή φύση με μουσικά όργανα (αρχικά ως αλληγορία της ακοής) υπήρξε ένα από τα πιο δημοφιλή θέματα στην ιστορία της τέχνης ειδικά από την περίοδο του Μπαρόκ. Αργότερα, την εποχή του μοντερνισμού, πρωτοποριακοί καλλιτέχνες όπως ο Σεζάν και ιδίως οι κυβιστές χρησιμοποίησαν την αναγνωρίσιμη φόρμα των μουσικών οργάνων ως «οπτικά κλειδιά» στις συνθέσεις τους. Ο Τάσσος (Αλεβίζος, 1914-1985), που γεννήθηκε στη Λευκοχώρα Μεσσηνίας αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε χαρακτική στην ΑΣΚΤ (1930-1939), στο εργαστήριο του Γιάννη Κεφαλληνού, δεν ήταν άμοιρος όλων αυτών των προβληματισμών. Ο Τάσσος ήταν, επίσης, στρατευμένος στην αριστερά και με το έργο του αποτύπωσε επίσης τους αγώνες και τον βίο του απλού λαού. Όμως, στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 1950 εγκατέλειψε τα πολιτικοποιημένα θέματα και στράφηκε περισσότερο συστηματικότερα στην τοπιογραφία και τη νεκρή φύση. Εκείνη την περίοδο το ύφος άντλησε εντονότερες επιρροές από τη βυζαντινή και τη λαϊκή τέχνη, στο πνεύμα του κινήματος της «επιστροφής στην παράδοση». Τα στοιχεία αυτά εντοπίζονται και στη Σύνθεση με λύρα (ή απλώς Λύρα). Πάνω σε ένα μικρό τραπέζι εικονίζεται το παραδοσιακό μουσικό όργανο. Τη σύνθεση συμπληρώνουν κάποια φρούτα (αχλάδια και φράουλες), ένα τσαλακωμένο ύφασμα και ένας δίσκος στο βάθος: ετερόκλητα δηλαδή σχήματα που συνομιλούν μεταξύ τους πρωτίστως οπτικά. Ο Τάσσος, χαράκτης που ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με την ξυλογραφία, αντλεί εδώ από το παράδειγμα του Γαλάνη αλλά κυρίως από τη βυζαντινή ζωγραφική. ταυτόχρονα, επιδεικνύει και μια εντυπωσιακή τεχνική αρτιότητα, που τον ανέδειξε σε έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες χαράκτες του 20ού αιώνα.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
