Το 1958 ο Σπυρόπουλος έχει πια καταλήξει σε μια αφαιρετική γλώσσα που μπορεί ενίοτε να ανακαλεί παραστατικά στοιχεία (για παράδειγμα εδώ οι μαύρες κάθετες και οριζόντιες γραμμές ανακαλούν κορμούς και κλαδιά δέντρων), στην ουσία όμως δομείται πάνω σε αμιγώς αφηρημένα πλαστικά στοιχεία: τετράγωνα επίπεδα που λειτουργούν σε διάλογο μεταξύ τους, ελεύθερη χρήση του χρώματος, που παύει πια να περιγράφει αλλά ορίζει πλέον έννοιες όπως το φως, και απευθύνεται μάλλον στο συναίσθημα. Ο κυβισμός και ο εξπρεσιονισμός, ως κανάλια που επέτρεψαν στον ζωγράφο να απομακρυνθεί από την αναπαράσταση σε μια αντιρεαλιστική, αρχικά, και εντέλει σε μια ανεικονική τέχνη παραμένουν ενεργά και στην Κατασκευή. Παρ’ όλ’ αυτά, ο πίνακας, ένας από τους πρώιμους αφηρημένους του Σπυρόπουλου, σχετίζεται πιο πολύ με ό,τι προηγήθηκε (τα τοπία της Ύδρας, της Άνδρου, της Μυκόνου) παρά με τους σκούρους πίνακες που θα κυριαρχήσουν στη δουλειά του από το 1960 και μετά. Ο ζωγράφος, που γεννήθηκε στην Πύλο, δεν ήταν εξαρχής στραμμένος προς την πρωτοπορία. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ (1930-1936) με καθηγητές τον Ουμβέρτο Αργυρό, τον Σπύρο Βικάτο, τον Επαμεινώνδα Θωμόπουλο. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ecole des Beaux Arts του Παρισιού (1938-1939), χάρη σε υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών, όμως στο μικρό διάστημα που έμεινε στη Γαλλία δεν φαίνεται να επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τον μοντερνισμό. Έως και τις αρχές της δεκαετίας του 1950 η ζωγραφική του ήταν μάλλον συντηρητική. Έκτοτε, το ύφος του άρχισε να γίνεται πιο εξπρεσιονιστικό. Μέσα στα επόμενα χρόνια, ο Σπυρόπουλος υιοθέτησε την αφηρημένη τέχνη και αναδείχθηκε σε έναν από τους πιο πρωτοποριακούς Έλληνες καλλιτέχνες, κερδίζοντας και τη διεθνή αναγνώριση.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
