Μέσα σε ένα φανταστικό αρχαιολογικό τοπίο –το οποίο συνήθως στην τέχνη του Σαράντη Καραβούζη (1938-2011) ταυτίζεται με τη Δήλο– εικονίζονται δεξιά ένα γυναικείο άγαλμα που παραπέμπει στο γλυπτό της Αθηναίας Κλεοπάτρας από την ομώνυμη οικία στη συνοικία του Θεάτρου, και αριστερά το σύμπλεγμα τριών μορφών, ενδεχομένως της Λητούς με τα παιδιά της. Η σύνθεση καλλιεργεί στον θεατή την απορία με τον αινιγματικό συνδυασμό των αρχαίων γλυπτών σε μια ιδιότυπη, αφηγηματική συνομιλία μέσα στο τοπίο. Επιπρόσθετα, ο χώρος αποδίδεται με ρεαλιστικό τρόπο, ενώ το φως δίνει εξωπραγματική όψη στο σύνολο – εκτός του φεγγαριού φαίνεται πως υπάρχει και δεύτερη φωτεινή πηγή στον πίνακα, που πέφτει από τα αριστερά και δημιουργεί μακριές σκιές πάνω στους αρχαίους τοίχους. Τέλος, τα χρώματα είναι μουντά, σκοτεινά, αφού η σκηνή εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ο Καραβούζης, που σπούδασε αρχικά στην ΑΣΚΤ (1959-1963) με δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη, και το 1967 συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, κινείται μέσα στο κλίμα της μεταφυσικής ζωγραφικής. Στους πίνακές του αφομοιώνει επιρροές από τον Giorgio de Chirico και τον Carlo Carra (αλλά και τον Giorgio Morandi στις νεκρές φύσεις του). Στη συγκεκριμένη δημιουργεί ουσιαστικά, μια ποιητική εικόνα, μια παγωμένη σκηνή όπου η αρχαιότητα παρουσιάζεται όχι ως κάτι ζωντανό αλλά σαν γνώση και παιδεία που οφείλουμε να κατανοούμε μέσα από μια καθαρά πνευματική διάσταση: σαν ένα αίνιγμα που πρέπει να προσεγγίζουμε με διαρκώς ανοιχτό πνεύμα.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
