Ο πίνακας εντάσσεται στη θεματική της προσωπογραφίας και ακολουθεί τις σχετικές συμβάσεις της: εικονίζεται, δηλαδή, μια νεαρή γυναίκα, καθισμένη σε μια καρέκλα και με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά από τη μέση της. Η σώμα της αποδίδεται από τα πλάγια, εκείνη όμως στρέφει ελαφρά το κεφάλι της προς τον θεατή. Ωστόσο, το έργο δεν αποτελεί πορτρέτο με την τυπική έννοια. Και αυτό διότι το πρόσωπο της νέας πλάθεται με αδρές, πλατιές πινελιές, με αφαιρετική διάθεση. Στον πίνακα κυριαρχούν οι θερμοί τόνοι του καφέ και της ώχρας, ενώ το βάθος αποδίδεται γκρίζο. Στην πραγματικότητα έχουμε εδώ τον τύπο ενός ανθρώπου και ειδικότερα μιας Ισπανίδας. Η περήφανη, στητή στάση, η σιγουριά με την οποία εκείνη στρέφει το βλέμμα προς τον ζωγράφο (και τον θεατή), η αυστηρότητα του προσώπου αλλά και το συγκρατημένο χαμόγελο είναι γνωρίσματα που συνδέουν την εικονιζόμενη με τη στερεότυπη εικόνα της εποχής για τις γυναίκες της Ισπανίας. Ο Δανιήλ Αλεξάνδρου (1914-1988), που έγινε γνωστός ως Δανιήλ Δανιήλ, ασχολήθηκε κυρίως με την τοπιογραφία. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ με δάσκαλο τον Σπύρο Βικάτο – διατηρούσε όμως επαφές και με τον Κωνσταντίνο Παρθένη. Το 1950 πήγε στη Γαλλία προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του, ενώ από το 1950 υπηρέτησε ως διευθυντής στο παράρτημα της ΑΣΚΤ στον Πάνορμο της Τήνου. Ο πίνακας Ισπανίδα, δείγμα της ώριμης παραγωγής του, είχε εκτεθεί στην Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση του 1963.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
