Ο πίνακας με τίτλο Τσαρδάκι, του 1962, πήρε τον τίτλο του από το ξύλινο παράπηγμα που καταλαμβάνει το πρώτο επίπεδο και ανοίγει τη σύνθεση προς το γραφικό παραθαλάσσιο τοπίο (τσαρδί είναι το καλύβι ή το πρόχειρο υπόστεγο, που στεγάζεται με κλαδιά, άχυρο ή καλάμια). Δυο καρέκλες και μια βάρκα μόλις που διακρίνονται στην ακτή, παραπέμποντας σε κάποιο μικρό ψαροχώρι ενδεχομένως της Χαλκιδικής, που ήταν αγαπημένος τόπος ξεκούρασης του καλλιτέχνη. Απέναντι, στο βάθος, διακρίνεται ένας άγονος, ορεινός όγκος, με σπίτια όμως στην ακτή, σημάδι ότι εκεί βρίσκεται κάποιος μεγαλύτερος οικισμός. Το έργο, που είχε εκτεθεί στην Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση του 1963, ανήκει στην πρώτη περίοδο (1944-1967) του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη (1908-1993), όταν στους πίνακές του κυριαρχούσαν τα τοπία της Μακεδονίας και σκηνές της αγροτικής και αστικής καθημερινότητας. Ο Πεντζίκης, γνωστός κυρίως σαν λογοτέχνης και λιγότερο ως εικαστικός δημιουργός, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε φαρμακευτική στο Παρίσι και το Στρασβούργο. Στη ζωγραφική ήταν αυτοδίδακτος και φαίνεται πως επηρεάστηκε αρχικά από το έργο του Σπύρου Παπαλουκά και ευρύτερα από τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό, ιδίως τα μεταϊμπρεσιονιστικά κινήματα. Στον συγκεκριμένο πίνακα, τα φωτεινά χρώματα και κυρίως οι μικρές, κοφτές και παράλληλες πινελιές καθαρού χρώματος μαρτυρούν αυτές τις επιρροές (από τον Παπαλουκά και τον πουαντιγισμό), δημιουργούν δε μια αίσθηση ανάτασης και ευθυμίας, που επιτείνεται από το απλό, ναΐφ σχέδιο.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
