Η χαράκτρια Λέλα Πασχάλη (1914-1977) ασχολήθηκε κατά κύρια λόγο με την τοπιογραφία, ωστόσο την απασχόλησε αρκετά και η ανθρώπινη μορφή: φιλοτέχνησε λαϊκά επαγγέλματα, σκηνές με χορεύτριες, ενώ όχι σπάνια άνθρωποι έμπαιναν στο περιθώριο των τοπίων της. Η συγκεκριμένη παράσταση αποτελεί μάλλον εξαίρεση στην εργασία της. Εικονίζεται ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, μάλλον, ανθρώπων, οι οποίοι βαδίζουν δίπλα-δίπλα σε ένα δύσβατο τοπίο. Δεξιά, ο άντρας και αριστερά η γυναίκα, δημιουργούν έναν παράξενο συνδυασμό: εκείνος ψηλός και τοποθετημένος ούτως ή άλλως σε διαφορετικό επίπεδο του εδάφους, εκείνη κοντύτερη και μάλλον σκυφτή. Μέσα στον ρεαλισμό και την απλότητά της, η σκηνή δεν επιβάλλεται στον θεατή λόγω του απλού αλλά ρεαλιστικού σχεδίου. Δεν εντυπωσιάζει ούτε το χρώμα (το χαρακτικό είναι ασπρόμαυρο) ούτε το θέμα. Εκείνο που έλκει το βλέμμα είναι η απλότητα της σύνθεσης και ο ρεαλισμός της σκηνής, που όμως αποκτά αλληγορικά χαρακτηριστικά: ο μακρύς δρόμος της ζωής, ο αγώνας για καθημερινή επιβίωση μέσα από τη συμβίωση και την αγάπη. Το έργο, μέσα από την απλή αλλά εμπνευσμένη απόδοσή του, γίνεται ένας ύμνος για τα ηλικιωμένα ζευγάρια. Η Πασχάλη σπούδασε ζωγραφική με τον Κωνσταντίνο Παρθένη στην ΑΣΚΤ (1934-1938) και χαρακτική κοντά στον Tavy Notton, ο οποίος τη δεκαετία του 1930 ζούσε στην Ελλάδα. Το 1946 η Πασχάλη πήγε στο Παρίσι και συνέχισε τις σπουδές στη χαρακτική φοιτώντας για μια τριετία στην Ecole des Beaux Arts του Παρισιού.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
