Στη χαλκογραφία με τίτλο Ερωτευμένα πεύκα αποτυπώνεται μια χαρακτηριστική γωνιά του ελληνικού τοπίου. Δίπλα στην ακτή, που καταλήγει μαλακά προς τη θάλασσα, το ενδιαφέρον της χαράκτριας τράβηξαν δύο γέρικα πεύκα. Οι κορμοί τους αναπτύσσονται χιαστί, ενώ το φύλλωμά τους μπλέκεται δημιουργώντας στο πάνω τμήμα της σύνθεσης ένα ενιαίο σώμα. Αυτή η τυχαία ανάπτυξη των δέντρων, που καθορίστηκε από τον χρόνο και τα φυσικά στοιχεία (όπως ο άνεμος) αλλά και η γωνία από την οποία παρατηρεί τα δέντρα η Πασχάλη καλλιεργεί την αίσθηση ότι οι δύο κορμοί μπλέκονται σε έναν εναγκαλισμό. Η Λέλα Πασχάλη (1914-1977) σπούδασε ζωγραφική με τον Κωνσταντίνο Παρθένη στην ΑΣΚΤ (1934-1938), καθώς και χαρακτική κοντά στον Γάλλο Tavy Notton, ο οποίος ζούσε τότε στην Ελλάδα. Το 1946 η Ελληνίδα συνέχισε τις σπουδές στη χαρακτική στην Ecole des Beaux Arts του Παρισιού, με δάσκαλο για ένα διάστημα και τον Δημήτρη Γαλάνη. Στο συγκεκριμένο έργο εντοπίζονται επιδράσεις τόσο από τον Παρθένη όσο και από τον Γαλάνη. Από τον πρώτο διατηρεί την ιδέα του ανιμισμού, μια δημοφιλή αντίληψη στη συμβολιστική τέχνη των τελών του 19ου αιώνα που υποστήριζε ότι η φύση είναι ζωντανή και έβλεπε στα δέντρα ανθρωπομορφικά στοιχεία. Ο Παρθένης, αλλά και ο Μαλέας, χρησιμοποίησαν αυτή την ιδέα σε ορισμένους πίνακές τους. Η Πασχάλη επιχειρεί εδώ μια ανάλογη ανάγνωση των πεύκων. Από τον Γαλάνη, ωστόσο, η χαράκτρια διατηρεί υφολογικά γνωρίσματα: το καθαρό σχέδιο, τη λεπτή γραμμή, τη λεπτομερή σύνθεση και, τέλος, την ποιότητα στη χάραξη της χαλκογραφικής πλάκας.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
