Περί το 1959 ο Τάσσος (Αλεβίζος, 1914-1985) χάραξε μια σειρά έγχρωμων ξυλογραφιών με θέμα την εγκατάλειψη, την παρακμή, την απογοήτευση και τη μελαγχολία. Θέματα που ανακαλούν τη ρομαντική τοπιογραφία του 19ου αιώνα αλλά δεν αποκλείεται να αποτελούν και σχόλιο για τη μετεμφυλιακή Ελλάδα, οι παραστάσεις αυτές έχουν φιλοτεχνηθεί με ύφος ανάλογο των πολύ γνωστών του τοπίων της Ύδρας, της Μεσσηνίας, αλλά και των αγροτών και των ψαράδων. Στα τοπία της εγκατάλειψης απουσιάζει πλήρως η ανθρώπινη μορφή, αντίθετα πρωταγωνιστικό στοιχείο αναδεικνύεται το σκαρί ενός πλεούμενου, που όμως βρίσκεται σε διαδικασία διάλυσης. Ειδικά στο Τοπίο ξεχασμένο, από τη συλλογή του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης Ρόδου, εικονίζεται ένα τμήμα της ακτής. Κάποιες πέτρες και μικροί θάμνοι ζωντανεύουν το ερημικό τοπίο το οποίο ηλεκτρίζεται από την παρουσία ενός σκουρόχρωμου σκαριού στα δεξιά. Χαμένο στην άκρη της σύνθεσης, το κουφάρι της βάρκας (μόνο ο σκελετός μένει για να θυμίζει την πρότερη μορφή της) αποτελεί τη μόνη ένδειξη ανθρώπινης παρουσίας μέσα στην παράσταση. Αυτή η παρουσία δεν γεννά ελπίδα για το μέλλον αλλά εγκατάλειψη, ήττα και φθορά. Με ελάχιστα, λιτά μέσα (απλό σχέδιο, καθαρά πλακάτα χρώματα) και με εξαιρετική τεχνική δεξιότητα στη χρήση της έγχρωμης ξυλογραφίας, ο Τάσσος καταφέρνει να φιλοτεχνήσει κάτι περισσότερο από ένα τοπίο: ένα σχόλιο πάνω στην έννοια του χρόνου που περνά και τη ματαιότητα του ανθρώπινου αγώνα. Ο χαράκτης, που γεννήθηκε στη Λευκοχώρα Μεσσηνίας, είχε στρατευθεί στην Αριστερά ήδη από την περίοδο του Μεταξά και είχε έντονη παρουσία στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Μετά τον Εμφύλιο όμως, εστίασε περισσότερο στις θεματικές της τοπιογραφίας και της νεκρής φύσης, καθώς και σε σκηνές από την αγροτική ζωή.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
