Ο Δημήτρης Γιαννουκάκης (1898-1991), καλλιτέχνης που άφησε έντονο το αποτύπωμά του στην ελληνική τέχνη, ιδίως κατά τη δεκαετία του 1930, συγκαταλέγεται σήμερα μεταξύ των πιο σημαντικών Ελλήνων χαρακτών του 20ού αιώνα. Σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική στη Δρέσδη (1921-1927) και μερικά χρόνια αργότερα, το 1929, πραγματοποίησε ελεύθερες σπουδές στο Παρίσι. Εκείνα τα χρόνια θα ήρθε σε επαφή με κινήματα του μοντερνισμού, όμως κατά τον Μεσοπόλεμο το ύφος του κινήθηκε μάλλον στο πλαίσιο του ρεαλισμού, με ορισμένα μόνο ανοίγματα προς τον ιμπρεσιονισμό, ιδίως στη ζωγραφική δημιουργία του. όμως, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ασχολήθηκε αποκλειστικά με την τέχνη της χαρακτικής και ειδικότερα με τη χαλκογραφία. Ήταν, μάλιστα, ένας από τους πρώτους Έλληνες χαράκτες που εκείνη την περίοδο φιλοτέχνησε έγχρωμες χαλκογραφίες. Αλλαγές συντελέστηκαν την περίοδο αυτή και στο ύφος του, καθώς στράφηκε σε ένα πιο σχηματικό σχέδιο, με επιρροές από τον κυβισμό αλλά και γενικότερα από τη μοντέρνα τέχνη. Θεματικά, τον απασχόλησαν κυρίως το γυναικείο γυμνό και η νεκρή φύση, περιοχές που του επέτρεπαν αν πειραματιστεί μέσα την ασφάλεια του εργαστηρίου. Το συγκεκριμένο χαρακτικό εικονίζει ένα γυναικείο γυμνό δίνοντας έμφαση στην περιοχή της πλάτης. Το απλό, καθαρό σχέδιο, με τη σίγουρη γραμμή και τα σκληρά περιγράμματα, παραπέμπει εξίσου στον Fernand Léger και τον Henri Matisse. Και αν ο λυρισμός του Matisse είναι κυρίαρχος στο σχέδιο, η χρωματική ελευθερία είναι γνώρισμα της τέχνης του Léger. Με τη γόνιμη και ουσιαστική αφομοίωση των επιρροών του, ο Γιαννουκάκης αντιπροτείνει μια σύνθεση κλειστή, εσωστρεφή, με έντονη λυρική διάθεση, ισορροπία και αρμονία.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG