Το συγκεκριμένο έργο, στο οποίο εικονίζεται μία νεαρή γυναίκα, από υφολογική άποψη αλλά και λόγω διαστάσεων μπορεί να συνδεθεί με τη μορφή του Χριστού(;) από το κληροδότημα του Εμμανουήλ Ζέπου στην Εθνική Πινακοθήκη (Π.10755) με το οποίο ενδεχομένως αποτελούσαν κάποιο είδος διπτύχου. Εάν ισχύει αυτή η υπόθεση, τότε το έργο της συλλογής του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης Ρόδου θα πρέπει να χρονολογηθεί περί το 1930, δηλαδή αρκετά κοντά στον Ευαγγελισμό (πίνακα που επίσης ανήκει στη συλλογή μέσω του κληροδοτήματος Ζέπου). Δηλαδή, έγινε σε μια περίοδο που η επιρροή του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου ήταν έντονη στο έργο του ζωγράφου, δίπλα στην ιδεαλιστική ζωγραφική του δασκάλου του, Παρθένη. Κυρίως, όμως, στο έργο εντοπίζονται αναφορές στη βυζαντινή ζωγραφική, στο πνεύμα του κινήματος για «επιστροφή στην παράδοση» που σημάδεψε την ελληνική τέχνη τόσο κατά τον Μεσοπόλεμο όσο και στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες. Η γυναίκα με τα στάχυα παραμένει, πάντως, δυσερμήνευτη. Φοράει με λευκό μαντήλι στα μαλλιά και πράσινο φόρεμα, ενώ στο χέρι της κρατά μερικά στάχυα. Το σχέδιο είναι λιτό, παραπέμπει σε αγίες της εκκλησιαστικής τέχνης και εκπέμπει έντονη πνευματικότητα και θρησκευτικότητα. Την εντύπωση αυτή επιτείνει η λιτή χρωματική κλίμακα, με την αποφυγή οποιασδήποτε έντασης (μόνο τα στάχυα ζωγραφίζονται με κίτρινο χρώμα). Ο Ζέπος (1905-1995), ζωγράφος και χαράκτης με σημαντικό έργο ιδίως κατά τον Μεσοπόλεμο και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, γεννήθηκε στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών και παρακολούθησε το εργαστήριο του Κωνσταντίνου Παρθένη (έως το 1932). Το 1952, ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας «Το εργαστήρι» που συγκροτήθηκε από μαθητές του Παρθένη.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
