Η ζωή του ζωγράφου Περικλή Βυζάντιου (1893-1972) ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ύδρα. Διότι το 1939 διορίστηκε διευθυντής του εκεί παραρτήματος της ΑΣΚΤ, θέση που διατήρησε μέχρι και τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες. Για χρόνια, λοιπόν, το τοπίο του νησιού αναδείχθηκε σε κομβικό θέμα της ζωγραφικής του. Ο Βυζάντιος γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε ζωγραφική στο Παρίσι (1911-1917) και υπήρξε ένας από τους σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες του Μεσοπολέμου. Μέλος της Ομάδος Τέχνη το 1917, ιδρυτικό μέλος του Συνδέσμου Ελλήνων Ζωγράφων τον Μεσοπόλεμο, συνέβαλε καθοριστικά στην εισαγωγή αντιλήψεων της γαλλικής τέχνης στην Ελλάδα. Επηρεάστηκε καίρια από τον ιμπρεσιονισμό και τα μεταϊμπρεσιονιστικά κινήματα και ασχολήθηκε συστηματικά με το τοπίο. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 απομακρύνθηκε από την ιμπρεσιονιστική αντίληψη και, χωρίς να πάψει να αδιαφορεί για τον τρόπο που το φυσικό φως καθορίζει την απόδοση του τοπίου, υιοθέτησε μια πιο αφαιρετική απόδοση του χώρου, με έμφαση στον λυρισμό και την ποιητική διάθεση. Σε αυτό το πνεύμα ανήκει και ο πίνακας Ύδρα, που χρονολογείται το 1957. Στο πρώτο επίπεδο μόλις διακρίνεται η ζώνη της θάλασσας και των σπιτιών, καθώς το ενδιαφέρον του Βυζάντιου επικεντρώνεται στην αντιδιαστολή των λευκών σπιτιών και του μπεζ-καφέ βράχου του νησιού. Όμως, το έργο δουλεύεται με γρήγορες και πλατιές πινελιές, δίνοντας την αίσθηση ότι όλα διαλύονται κάτω από το δυνατό ηλιακό φως.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
