δείτε την πρωτότυπη σελίδα τεκμηρίου στον ιστότοπο του αποθετηρίου του φορέα για περισσότερες πληροφορίες και για να δείτε το ψηφιακό αρχείο του τεκμηρίου*
χρησιμοποιήστε το ψηφιακό αρχείο ή την εικόνα προεπισκόπησης σύμφωνα με την άδεια χρήσης : Public Domain CC0 Ελεύθερο από Περιορισμούς Πνευματικής Ιδιοκτησίας
Το μοτίβο του δέντρου, που προτάσσεται στο πρώτο επίπεδο της σύνθεσης αφήνοντας πίσω του να διαγραφεί το τοπίο είναι ένα εύρημα στο οποίο αρέσκονται οι ζωγράφοι του μοντερνισμού – τόσο οι μεταϊμπρεσιονιστές, όπως ο Πωλ Σεζάν, αλλά και μεταγενέστεροι σαν τον Αντρέ Ντεραίν. Ενίοτε προσδίδουν στο έργο και ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά, όπως έκανε ο Βαν Γκογκ, δίνοντας στην παράσταση έντονο συμβολικό χαρακτήρα. Ο Εμμανουήλ Ζέπος (1905-1995), σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών με δασκάλους τους Νικόλαο Λύτρα, Σπύρο Βικάτο και Γεώργιο Ιακωβίδη (απόφοιτος του 1926) και επέστρεψε στη Σχολή προκειμένου να παρακολουθήσει το εργαστήριο του ζωγράφου Κωνσταντίνου Παρθένη, ήταν προφανώς ενήμερος για όλες αυτές τις αντιλήψεις. Και τις εκμεταλλεύεται σε αυτό εδώ το τοπίο που φανερώνει εντονότερη την επίδραση του Σεζάν – και ειδικά τον κύκλο των πινάκων του με το βουνό Sainte-Victoire. Εικονίζεται ένα γραφικό τοπίο, με θάμνους και σπίτια στο πρώτο επίπεδο, χαμηλούς λόφους και τον ουρανό στο βάθος. Στο μέσον της εικόνας, κόβοντάς την σε δύο μεγάλα μέρη στο ύψος, περίπου, της χρυσής τομής, κυριαρχεί ο λεπτός και μακρύς κορμός ενός πεύκου. Το σχέδιο είναι απλό, σχηματικό, και τα χρώματα περιορίζονται στην ισόρροπη αντιδιαστολή των θερμών (καφέ, ώχρα, λίγο κόκκινο) και ων ψυχρών (διάφοροι τόνοι του πράσινου) χρωμάτων. Χάρη στη νευρική πινελιά, η σύνθεση χαρακτηρίζεται από ένταση και ανάταση, καθώς ο κορμός απαντά στους ψηλούς λόφους του τοπίου, δημιουργώντας, τελικά, μια εικόνα-ύμνο στη δύναμη της φύσης.
(EL)
*Η εύρυθμη και αδιάλειπτη λειτουργία των διαδικτυακών διευθύνσεων των συλλογών (ψηφιακό αρχείο, καρτέλα τεκμηρίου στο αποθετήριο) είναι αποκλειστική ευθύνη των φορέων περιεχομένου.
.png){kind=logo}
1 JPEG
