Με αφετηρία τους ψαράδες, τους αγρότες στην αλωνιστική μηχανή και τους εργάτες που φιλοτέχνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Βάλιας Σεμερτζίδης (1911-1983) ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για το θέμα της εργασίας. Εξαρχής απέδιδε τις μορφές των απλών, λαϊκών ανθρώπων με σεβασμό, μένοντας στον ανθρώπινο τύπο και όχι στο μεμονωμένο πρόσωπο. Αυτή η αρχή επικράτησε και στην ύστερη φάση του έργου του που διαμορφώθηκε στη Ρόδο (1964-1978) και κάτω από την ισχυρή επίδραση του τοπίου του νησιού. Εκεί, στη Ρόδο, ο ζωγράφος συνέλαβε και την ιδιότυπη μεικτή τεχνική του, προκειμένου να ολοκληρώνει γρήγορα μνημειακές συνθέσεις μήκους πολλών μέτρων. Αυτή η τεχνική συνδύαζε εκτύπωση και ζωγραφική. Πολύ απλά θα μπορούσε να περιγραφεί ως εξής: 1) κάλυπτε μια επιφάνεια με τυπογραφικό μελάνι, 2) χάραζε το θέμα του και το τύπωνε σε χαρτόνι (ένα είδος μονοτυπίας), 3) επιζωγράφιζε το χαρτόνι με ελαιογραφία ή λαδοτέμπερα, 4) όταν στέγνωνε το έργο, με σφουγγάρι καθάριζε το τυπογραφικό μελάνι. Γίνεται κατανοητό πως με αυτή την τεχνική το έργο θυμίζει περισσότερο χαρακτικό παρά ζωγραφική, ωστόσο δεν γίνονται περισσότερα από δύο αντίτυπα, με το δεύτερο όμως να είναι κακής ποιότητας (σκάρτο). Με αυτόν τον τρόπο φιλοτέχνησε και τη συγκεκριμένη παράσταση, το Ράβδισμα ελιάς, όπου εικονίζονται μια γυναίκα και ένας άντρας να κοιτούν ψηλά και να χτυπούν με μακριά ραβδιά τις ελιές, προκειμένου να ρίξουν τον καρπό τους. Ο ζωγράφος περιορίζει το χρώμα του σε ελάχιστα χρώματα (καφέ, κεραμιδί και σκούρο πράσινο), το έργο όμως βασίζεται περισσότερο στις σχεδιαστικές αρετές του: τις καθαρές γραμμές, τα σκληρά περιγράμματα, την απλοποίηση που παραπέμπει στη λαϊκή τέχνη αλλά και στην αιγυπτιακή ζωγραφική και την αρχαιοελληνική αγγειογραφία. Το μάζεμα της ελιάς έχει απασχολήσει μέσα στον 20ό αιώνα κυρίως, αρκετούς Έλληνες καλλιτέχνες. Από τις πιο γνωστές σχετικές παραστάσεις είναι αυτή του Θεόφιλου (Το μάζομα των Ελαιών εν Μιτυλήνη, 1933, ιδιωτική συλλογή).
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
