Ο Άγγελος Θεοδωρόπουλος (1883-1965), ένας από τους πιο σπουδαίους Έλληνες καλλιτέχνες του Μεσοπολέμου, που συνέβαλε καίρια στην άνθηση της νεοελληνικής χαρακτικής, εικονίζει στη συγκεκριμένη χαλκογραφία έναν πυκνό ελαιώνα. Μία συστάδα αποτελούμενη από τέσσερα ελαιόδεντρα με τους χαρακτηριστικούς, συστρεφόμενους κορμούς του, καταλαμβάνει το κέντρο της σύνθεσης. Δίνεται ιδιαίτερο βάρος στους σκούρους κορμούς και τα κλαδιά που απλώνονται προς τα πάνω, ενώ πυκνά πλέγματα χαράξεων πλάθουν τα φυλλώματα. Την ίδια στιγμή, ο χαράκτης δεν υποτιμά τον περιβάλλοντα χώρο, το συνολικό τοπίο: πλούσια, χαμηλή βλάστηση αναπτύσσεται στο έδαφος, κάτω και γύρω από τις ελιές. Και πίσω τους διακρίνεται πυκνός ο υπόλοιπος ελαιώνας, παραπέμποντας σε μια άγρια, οργιώδη βλάστηση που θυμίζει δάσος. Στην τεχνική της γραμμικής οξυγραφίας το σχέδιο προτάσσεται. Η χάραξη της καθαρής γραμμής με την ακίδα αποτελεί το μόνο μέσο του καλλιτέχνη προκειμένου να συλλάβει και να αποδώσει το θέμα του. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι δεν δίνεται σημασία στον παράγοντα του φωτός, στην απόδοση των όγκων, στη μετάβαση από τις φωτεινές στις σκιασμένες περιοχές. Άλλωστε, ο Θεοδωρόπουλος είχε σπουδάσει ζωγραφική και χαρακτική στη Σχολή Καλών Τεχνών (απόφοιτος του 1914) και κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου ασχολούνταν εξίσου με τη χαρακτική και τη ζωγραφική, μολονότι σήμερα είναι γνωστός σαν χαράκτης. Εκείνη την περίοδο ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με την ξυλογραφία, όμως μετά τον Πόλεμο, στην ώριμη περίοδο του έργου του, στράφηκε στη χαλκογραφία, φιλοτεχνώντας γυμνά, τοπία των Κυκλάδων, νεκρές φύσεις καθώς και ελαιώνες, που ήταν ένα από τα αγαπημένα του θέματα.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
