Η χαρακτική σύνθεση με τίτλο Ελιές είχε εκτεθεί στην ατομική έκθεση του Άγγελου Θεοδωρόπουλου (1883-1965) στη γκαλερί «Ρόμβος» το 1948 και είναι ένα από τα πιο όμορφα χαρακτικά του που πραγματεύονται το συγκεκριμένο θέμα. Γενικότερα το δέντρο της ελιάς υπήρξε δημοφιλές θέμα μεταξύ των Ελλήνων καλλιτεχνών που ασχολήθηκαν με το τοπίο ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα. Ζωγράφοι όπως ο Ορέστης Κανέλλης και ο Ερρίκος Φραντζισκάκης ζωγράφισαν ελαιώνες, ενώ ο γεμάτος κοιλότητες και ρυτίδες κορμός του ελαιόδεντρου γοήτευσε χαράκτες, όπως ο Τάσσος ή ο Γράββαλος, αλλά και ζωγράφους σαν τον Σεμερτζίδη. Ειδικά ο Θεοδωρόπουλος απεικόνισε τοπία με ελιές ήδη από τη δεκαετία του 1930. Μετά τον Πόλεμο, όμως, ο κορμός της ελιάς τον απασχόλησε έντονα, τόσο σαν αυτόνομο θέμα όσο και σαν σύνολο (ελαιώνας). Εδώ, εικονίζονται στο μέσον περίπου της σύνθεσης τέσσερις κορμοί: με καθαρό σχέδιο και αποκλειστικό εκφραστικό μέσο τη γραμμή, τη χάραξη με την ακίδα πάνω στη χάλκινη πλάκα, ο καλλιτέχνης απεικονίζει τους γέρικους κορμούς, με τις κοιλότητες, τις ρυτίδες, τους σχεδόν «γλυπτικούς» κορμούς, που επιστέφονται από σκούρα, λεπτά κλαδιά κα το πλούσιο λεπτό φύλλωμα. Με προσοχή αποδίδεται και το γύρω τοπίο: μαλακοί λόφοι φανερώνουν πως ο ελαιώνας απλώνεται στο βάθος, καθώς το πολύτιμο, για τον καρπό του, δέντρο καλλιεργείται συστηματικά στην ελληνική ύπαιθρο. Ο Θεοδωρόπουλος σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική στη Σχολή Καλών Τεχνών (απόφοιτος του 1914), ενώ φιλοτέχνησε τα πρώτα του αυτόνομα χαρακτικά περί το 1918. Ήταν ένας από τους πιο σπουδαίους Έλληνες καλλιτέχνες του Μεσοπολέμου, ειδικά στο πεδίο της χαρακτικής τέχνης. Στην ώριμη περίοδο του έργου του, μετά τον Πόλεμο, στράφηκε στη χαλκογραφία, φιλοτεχνώντας κυρίως γυμνά, νεκρές φύσεις, κυκλαδίτικα τοπία αλλά και ελαιώνες, που ήταν μεταξύ των αγαπητών του θεμάτων.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
