Ο Νίκος Νικολάου (1909-1986) γεννήθηκε στην Ύδρα. Το νησί ήταν ο τόπος καταγωγής του, ο τόπος της παιδικής του ηλικίας και ένας τόπος για εκείνον μυστηριακός, τον οποίο φαντάστηκε επίσης σαν γυναίκα. Σε μια σειρά έργων με θέμα το αγαπημένο νησί, από τη δεκαετία του 1980, ο ορεινός όγκος του νησιού μεταμορφώνεται σε γυμνόστηθη, αισθησιακή νέα που αγκαλιάζει τα σπίτια και τους ανθρώπους, γίνεται ερωτική και μητρική αγκαλιά. Όμως, στις αρχές της δεκαετίας του 1950 – περίοδο κατά την οποία χρονολογούνται οι δύο συνθέσεις του ζωγράφου με σπίτια της Ύδρας που βρίσκονται σήμερα στη συλλογή του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης Δήμου Ρόδου, το ενδιαφέρον του ζωγράφου είχαν τραβήξει τα σπίτια του νησιού, οι αρχοντικές κατοικίες που συγκροτούν το μέτωπο της Ύδρας προς τη θάλασσα. Στην υδατογραφία Ύδρα ο ζωγράφος υιοθετεί μια σειρά από συμβάσεις σύμφωνες με την τότε ευρύτερη παραγωγή του αλλά και σε συμφωνία με το κλίμα της εποχής, και σε διάλογο με τη σύγχρονη εργασία του αδελφικού του φίλου Γιάννη Μόραλη. Η Ύδρα αποδίδεται επίπεδη, χωρίς προοπτική, χωρίς βάθος. Τα σπίτια τοποθετούνται το ένα πάνω στο άλλο, με μια απλότητα που έχει τις ρίζες της στη λαϊκή τέχνη. Το σχέδιο είναι σαφές, αυστηρό και απλό. Το χρώμα περιορίζεται στους θερμούς, γαιώδεις τόνους με τέτοιο τρόπο που ολόκληρη η παράσταση ενοποιείται κάτω από την ισχυρή παρουσία του καφέ και του χοντροκόκκινου. Εντέλει, η απόδοση θυμίζει σκηνικό, ανακαλεί τη ζωγραφική του Καραγκιόζη και τις τοιχογραφίες από αρχοντικά της Καστοριάς και της Θεσσαλίας. Ο Νικολάου ήταν βασικός εκπρόσωπος στα χρόνια αμέσως μετά τον Πόλεμο της στροφής στην παράδοση και ειδικά στην τέχνη της αρχαιότητας όπως έδειξαν μια σειρά από πορτρέτα του και ιδίως η μεγάλη τοιχογραφία του Αριστοτέλη στο κτήριο του Παντείου Πανεπιστημίου. Σε αυτό το κλίμα εντάσσεται σαφώς και η Ύδρα.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG