Μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου, στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ο Τάσσος (Αλεβίζος, 1914-1985) δεν σταμάτησε τη συνδικαλιστική του δράση. Συμμετείχε στη Ομάδα Εκθέσεων Στάθμη, μαζί με άλλους καλλιτέχνες που συμπορεύτηκαν στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής (Σπύρος Βασιλείου, Αγήνωρ Αστεριάδης, Βάσω Κατράκη κ.ά.), αλλά θεματικά στράφηκε προς την τοπιογραφία και τη νεκρή φύση, αφήνοντας στην άκρη συνθέσεις με πολιτικό περιεχόμενο. Σε υφολογικό επίπεδο έγινε σαφέστερη στην εργασία του η επιρροή της βυζαντινής και της λαϊκής τέχνης, πάντοτε μέσα στο πλαίσιο του κινήματος της «επιστροφής στην παράδοση», που είχε σημαδέψει τον Μεσοπόλεμο και εξακολουθούσε ακόμα να απασχολεί αρκετούς Έλληνες καλλιτέχνες. Η ξυλογραφία με τίτλο Ύδρα αποτελεί μία από τις πιο τολμηρές συνθέσεις του Τάσσου από εκείνην ακριβώς την περίοδο. Με απλό, καθαρό και λεπτομερές σχέδιο, που όμως διακρίνεται για απλοποιήσεις και συμβατικότητες που ανάγονται στη βυζαντινή ζωγραφική, χρησιμοποιώντας σκληρά μαύρα περιγράμματα και τη σοφή διάρθρωση των λευκών και των μαύρων επιφανειών, απεικονίζει μια γωνιά του οικισμού της Ύδρας. Εκμεταλλευόμενος τους μεγάλους τοίχους, δημιουργεί μια εντυπωσιακή γωνία μέσα στην οποία εγγράφει κάποια σπίτια. Στη γωνία αυτή απαντά μια δεύτερη, αντίθετη, που περικλείει δέντρα και βράχια. Στα δεξιά, η επιφάνεια της θάλασσας αποδίδεται μαύρη και διακόπτεται μόνο από τους απαλούς κυματισμούς και ορισμένες λευκές ψαρόβαρκες. Ο Τάσσος είχε γεννηθεί στη Λευκοχώρα Μεσσηνίας και σπούδασε χαρακτική κοντά στον Γιάννη Κεφαλληνό στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών τη Αθήνας (1930-1939). Κατεξοχήν ξυλογράφος αναδείχθηκε σε έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες χαράκτες του 20ού αιώνα, κυριάρχησε με το έργο και την ευρύτερη παρουσία του στην ελληνική τέχνη, ιδίως μετά τον Πόλεμο και έως τον θάνατό του.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
