Στην ξυλογραφία κυριαρχεί η μορφή μιας νέας γυναίκας που αποδίδεται με τρόπο απλό αλλά γλαφυρό. Η κοπέλα φοράει πουκάμισο, μάλλινο πουλόβερ και χοντρό σακάκι, σύμφωνα με τη συνήθεια της εποχής, για τις γυναίκες των μεγάλων αστικών κέντρων. Έχει τα μαλλιά της πιασμένα πίσω από το κεφάλι της, ώστε να μην σκεπάζουν το πρόσωπό της, αλλά τα αφήνει να πέσουν πλούσια και μακριά στους ώμους της. Και, τέλος, στρέφει ελαφρά το κεφάλι προς το πλάι χαμηλώνοντας το βλέμμα, σε μια κίνηση που φανερώνει περισυλλογή – μοιάζει όχι σαν κάτι να έχει τραβήξει την προσοχή αλλά σαν να βρίσκεται χαμένη στις σκέψεις της, δίνοντας στο έργο μια αίσθηση μελαγχολίας και συναισθηματικής φόρτισης. Το σχέδιο διακρίνεται για τη σχηματοποίησή του, για τα χοντρά περιγράμματα, τις παχιές γραμμές, την επιμελή χάραξη. Κυρίως, όμως, φανερώνει την επίδραση από τη βυζαντινή ζωγραφική – στο πλαίσιο μιας συζήτησης της νεαρής χαράκτριας με την παράδοση. Άλλωστε, το ζήτημα της «ελληνικότητας», της αναζήτησης δηλαδή αισθητικών προτύπων περισσότερο στη μεσαιωνική και την αρχαία τέχνη παρά στις φόρμες του μοντερνισμού απασχόλησε ιδιαίτερα αρκετούς καλλιτέχνες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 αλλά και στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες. Η Λουκία Μαγγιώρου (1914-2008) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών (1934-1939) ζωγραφική κοντά στον Κ. Παρθένη και χαρακτική με τον Γ. Κεφαλληνό. Συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι (1939-1940). Μετά τον Πόλεμο ασχολήθηκε εξίσου με τη χαρακτική και τη ζωγραφική, δίνοντας λυρικές συνθέσεις, εμπνευσμένες από την καθημερινή ζωή.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
