Ο Εμμανουήλ Ζέπος (1905-1995) εξέθεσε έργα του στην Α΄ Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση, τον Μάρτιο του 1938 και λίγο αργότερα στην Α΄ Πανελλήνια Έκθεση Χαρακτικής, που φιλοξενήθηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών το διάστημα Δεκεμβρίου 1938 – Ιανουαρίου 1939. Ήταν όμως αυτοδίδακτος χαράκτης. Είχε σπουδάσει ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών (απόφοιτος του 1926) με τους Νικόλαο Λύτρα, Σπύρο Βικάτο και Γεώργιο Ιακωβίδη, ενώ επέστρεψε στη Σχολή και παρακολούθησε το εργαστήριο του Κωνσταντίνου Παρθένη, έως το 1932. Ήταν μάλιστα ένας από τους πρώτους μαθητές του. Ο Ζέπος ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα κατά τη δεκαετία του 1930 και ανήκε στον κύκλο εκείνων των δημιουργών που έδιναν έμφαση στην «επιστροφή στην παράδοση» χωρίς να αγνοούν τις κατακτήσεις του ευρωπαϊκού μοντερνισμού. Στο μικρό αυτό τύπωμα, χαραγμένο πάνω σε λινόλεουμ, μια τεχνική που θυμίζει ξυλογραφία σε πλάγιο ξύλο, ο καλλιτέχνης εικονίζει μια νεαρή αγρότισσα που κρατά στην αγκαλιά της ένα δεμάτι στάχυα. Πίσω της απλώνεται η γη και ένα δέντρο στα δεξιά κλείνει τη σύνθεση. Η εικόνα βγαίνει από τη μεγάλη παράδοση του ευρωπαϊκού ρεαλισμού του 19ου αιώνα, που έδωσε έμφαση στον απλό άνθρωπο της υπαίθρου και τον καθημερινό του μόχθο. Συνδέεται, όμως, και με τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες του ελληνικού Μεσοπολέμου και των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, δηλαδή με την άνοδο της αριστεράς και του λαϊκού κινήματος, όταν και πολλοί καλλιτέχνες στράφηκαν σε ανάλογα θέματα. Ο Ζέπος δίνει έμφαση στη γυναικεία μορφή, την οποία πλάθει με σαφήνεια και δύναμη. Αντίθετα, αποδίδει με σχηματικά το τοπίο. Εντέλει, η εικόνα γίνεται ένα παιχνίδι γραμμών και αντιθέσεων λευκού-κόκκινου (χρησιμοποιείται κόκκινο εκτυπωτικό μελάνι αντί μαύρου), προσφέροντας μια γοητευτική, εξιδανικευμένη εικόνα της αγροτικής ζωής.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
