Ο Άγγελος Θεοδωρόπουλος (1883-1965) σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική στη Σχολή Καλών Τεχνών (απόφοιτος του 1914). Η πρώιμη χαρακτική παραγωγή του, τη δεκαετία του 1920, τον αναδεικνύει στον σημαντικότερο εκπρόσωπο της συγκεκριμένης τέχνης που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα πριν από την επιστροφή των Γ. Κεφαλληνού και Λ. Κογεβίνα από τη Γαλλία. Συνέβαλε, λοιπόν, καθοριστικά στην άνθηση της νεοελληνικής χαρακτικής, δημιουργώντας σχεδόν αποκλειστικά με την τεχνική της ξυλογραφίας. Όμως, μετά τον Πόλεμο εγκατέλειψε τη χάραξη στο ξύλο και στράφηκε στη χαλκογραφία. Το ώριμο, μεταπολεμικό ύφος του κινείται σε δύο κατευθύνσεις: μια ρεαλιστική και μια εξπρεσιονιστική, που συνεχίζει, ουσιαστικά, την εργασίας του από την εποχή της Κατοχής και του Εμφυλίου. Στις εξπρεσιονιστικές χαράξεις του πραγματεύεται σκηνές με ανθρώπινες μορφές, ενώ στο ίδιο ύφος έχει δώσει και ορισμένα θρησκευτικά θέματα. Η σύνθεση Μάνα και παιδί δεν αναφέρεται στη βιβλιογραφία ως θρησκευτικό θέμα. Ωστόσο, ο χαράκτης υιοθετεί εδώ τον βυζαντινό εικονογραφικό τύπο της Παναγίας Γλυκοφιλούσας. Η εικόνα της Παναγίας που φιλά γλυκά το Θείο Βρέφος υπήρξε και αρκετά δημοφιλής κατά την Αναγέννηση. Μέσα από αυτή την παράδοση βγαίνει και η συγκεκριμένη εικόνα του Θεοδωρόπουλου. Κατά τον 20ό αιώνα, και καθώς το θρησκευτικό αίσθημα των κοινωνιών έβαινε μειούμενο, το εικονογραφικό μοτίβο δεν εγκαταλείφθηκε. Τα άγια πρόσωπα, όμως, αντικαταστάθηκαν από τη συμβολική απεικόνιση της μητέρας με το παιδί. Ο Θεοδωρόπουλος υιοθετεί μια απλοποιημένη, σχηματική και εξπρεσιονιστική εικαστική γλώσσα που θυμίζει τον Γάλλο Ζωρζ Ρουώ και τα μεσαιωνικά βιτρώ. Με παχιά περιγράμματα και έμφαση στο στοιχείο της καμπύλης πλάθει τα σώματα και μετατρέπει τη μητέρα-Παναγία σε μια μεγάλη αγκαλιά που περικλείει το βρέφος-Χριστό. Έτσι, μέσα στην απλότητά της, η εικόνα παρουσιάζει με εντυπωσιακή δύναμη την ιδέα της μητρότητας.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
