Ο Φώτης Κόντογλου (1895-1965) δεν ήταν μόνο ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ζωγράφους του α΄ μισού του 20ού αιώνα, που σημάδεψε με το έργο του τη νεοελληνική τέχνη και πρωτοστάτησε στην τάση για «επιστροφή στην παράδοση» και για την αναβίωση της βυζαντινής τέχνης. Ήταν, επίσης, και εξαίρετος λογοτέχνης που τάραξε τα νερά των ελληνικών γραμμάτων ήδη με το πρώτο του βιβλίο, το Πέδρο Καζάς που έγραψε στο Παρίσι το 1919. Ο «κοσμοκαλόγερος» Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης άσκησε ανάλογη επίδραση στις αρχές του 20ού αιώνα, με τα διηγήματά του. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός πως ο Κόντογλου επέλεξε να φιλοτεχνήσει το πορτρέτο του. Ούτε είναι τυχαίο που το πορτρέτο φυσιογνωμικά δεν θυμίζει παρά ελάχιστα τον Παπαδιαμάντη, ενώ τον αποδίδει περισσότερο σαν ερημίτη μοναχό, με πρόσωπο γεμάτο ρυτίδες και βλέμμα έντονο. Αντλώντας από τη βυζαντινή ζωγραφική αλλά διατηρώντας και μνήμες από τον εξπρεσιονισμό, η προσωπογραφία του Παπαδιαμάντη έχει δουλευτεί με σκληρό σχέδιο και με ελάχιστα χρώματα, ουσιαστικά το μαύρο, το καφέ και την ώχρα.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG