Η τοπιογραφία αυτή σηματοδοτεί την εξέλιξη του εκφραστικού ιδιώματος του Δούκα από τον ακαδημαϊσμό της Σχολής του Μονάχου στις περισσότερο ελεύθερες μορφοπλαστικές διατυπώσεις στη ζωγραφική του τοπίου. Το γραφικό θέμα του νεαρού κοριτσιού με τις χήνες πλαισιώνεται από πλούσιο φυσικό σκηνικό που μοιάζει να δονείται κάτω από την επίδραση του ηλιακού φωτός. Ο ζωγράφος επιχειρεί να αποδώσει περισσότερο την αύρα των πραγμάτων, έτσι ώστε να μη διαταράξει τη φρεσκάδα της οπτικής εντύπωσης κατά τη μεταγραφή της σε πίνακα ζωγραφικής.
(EL)