Η συμμετρία της σύνθεσης αυτής, όπου το κυρίως θέμα της πρόχειρης ξύλινης γέφυρας χωρίζει σχεδόν στη μέση την επιφάνεια του εργου, βρίσκεται στον αντίποδα της χρωματικής του επεξεργασίας. Με ελεύθερη, τολμηρή πινελιά το χρώμα απλώνεται σε πλούσιες επάλληλες στρώσεις κατά τα πρότυπα των Ιμπρεσιονιστών και κυρίως του Claude Monet. Η αρμονία, η ομορφιά και η μεγαλοπρέπεια του τοπίου κυριαρχούν απολύτως και η παρουσία των δύο ανθρώπινων μορφών που βιαστικά διασχίζουν τη γέφυρα και αποδίδονται ισχνά, ως απλά περιγράμματα, επιτείνει την αίσθηση της απεραντοσύνης και της μοναξιάς που εμπνέει η θεσσαλική φύση.
(EL)
1 JPEG
