Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 ο Αχιλλέας Απέργης απομακρύνεται από την παραστατική γλυπτική και πειραματίζεται με την αφαίρεση παρουσιάζοντας τα πρώτα δείγματα της προσωπικής αφαιρετικής του γλώσσας στο Γαλλικό Ινστιτούτο (1958), όπου παρουσιάζει μια σειρά από γλυπτά εκτελεσμένα με την τεχνική της τήξης των μετάλλων. Χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο σιδερένιες βέργες, τις οποίες συνενώνει με μέσο την οξυγονοκόλληση. Σχεδιάζει ανάγλυφα πάνω στις μεταλλικές επιφάνειες με τη φλόγα του οξυγόνου και με αυτήν τη μέθοδο μετασχηματίζει τη συμπαγή ιδιότητα του υλικού σε σχεδόν δισδιάστατη επιφάνεια που επηρεάζεται από ίχνη διάβρωσης, καταστροφής και εντάσεις. Ο όγκος του υλικού μετατρέπεται σε ένα σύνολο από ανάλαφρες ρυθμικές κινήσεις, οι οποίες εκτοξεύονται σα μια τρισδιάστατη γραφή μέσα στο χώρο και αποτυπώνουν τις εμπειρίες και τις μνήμες του πολέμου και των μεταπολεμικών κακουχιών.
Δίνει σε αυτές τις ενότητες έργων τίτλους, οι οποίοι αναφέρονται στη φύση και σε φυσικά φαινόμενα, υποδηλώνοντας το ενδιαφέρον του για την πλαστική απόδοση της κίνησης, της μεταβολής. Μετά το 1962 οι σιδερένιες βέργες αντικαθίστανται από ένα άλλο υλικό τον μπρούντζο, ο οποίος δίνει τη δυνατότητα στον καλλιτέχνη να επεξεργάζεται την επιφάνεια και να εκμεταλλεύεται τις χρωματικές αποχρώσεις του. Σε μια σειρά γλυπτών που εκτελεί το 1966 υιοθετεί την παραδοσιακή τεχνική της χύτευσης, δημιουργώντας μονολιθικούς όγκους από μπρούντζο, οι οποίοι ομοιάζουν με απολιθωμένους κορμούς δέντρων.
(EL)
In the late 1950s Achilleas Aperghis moved away from figurative sculpture and experimented with abstraction, presenting the first examples of his personal abstract language at the French Institute (1958), where he presented a series of sculptures executed with the technique of metal melting. He uses mainly iron rods, which he fuses together using the medium of welding. He draws in relief on the metal surfaces with the flame of oxygen and by this method he transforms the solid property of the material into an almost two-dimensional surface affected by traces of corrosion, destruction and tensions. The volume of the material is transformed into a set of light rhythmic movements, which are projected like a three-dimensional script into space, capturing the experiences and memories of war and post-war hardship.
He gives these sections of works titles that refer to nature and natural phenomena, suggesting his interest in the plastic rendering of movement, of change. After 1962, the iron rods are replaced by another material, bronze, which enables the artist to work on the surface and exploit its chromatic nuances. In a series of sculptures executed in 1966, he adopted the traditional casting technique, creating monolithic blocks of bronze that resemble petrified tree trunks.
(EN)
36 JPEG
