Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ο Χρόνης Μπότσογλου δημιουργεί μια σειρά έργων, τα οποία επικεντρώνονται στην αποξένωση και στην αλλοτρίωση του ανθρώπου, διερευνώντας τον ρόλο του, όπως διαμορφωνόταν στην τότε σύγχρονη εποχή της διαφήμισης και της κατανάλωσης. Αντλεί τα θέματά του μέσα από αυτούς τους τομείς καθώς και από την κοινωνική και πολιτική επικαιρότητα και τα αποδίδει με σχεδιαστική και χρωματική σαφήνεια, υιοθετώντας την κατεύθυνση του κριτικού ρεαλισμού που κάνει την εμφάνισή του τα πρώτα χρόνια της δικτατορίας στην Ελλάδας και κύριος εκφραστής του ήταν η ομάδα «Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές», μέλος της οποίας υπήρξε και ο Μπότσογλου. Υιοθετώντας τη χρήση διαμεσολαβημένων εικόνων, που έχουν ως στόχο την υπονόμευση και την άσκηση κριτικής σε κυρίαρχα πολιτισμικά πρότυπα, δημιουργεί έργα τα οποία μαρτυρούν τη διάθεσή του σχετικά με τον ρόλο που καλείται να διαδραματίσει η ζωγραφική στη σύγχρονη κοινωνία της εικόνας, ταυτόχρονα όμως ασκούν και κριτική στη φωτογραφική αντικειμενικότητα. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και το έργο «Γυμνό» του 1968, που ανήκει στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, και το οποίο η διαχωρισμένη ζωγραφική επιφάνεια φαίνεται σαν να αφηγείται διαδοχικές εικονογραφημένες ιστορίες: αποτυπώνει τρία διαφορετικά γυναικεία γυμνά: ένα υπερμεγέθες, το οποίο καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της ζωγραφικής επιφάνειας και το οποίο φαίνεται να προέρχεται από ανδρικό περιοδικό, το γυμνό σώμα της συντρόφου και συζύγου του Ελένης και τη μορφή μιας γυναίκας από μια φωτογραφία από χιτλερικό πογκρόμ.
(EL)
In the late 1960s, Chronis Botsoglou created a series of works that focused on the alienation and alienation of man, exploring his role as it was shaped in the then modern era of advertising and consumption. He draws his themes from these areas as well as from social and political current affairs and renders them with design and colour clarity, adopting the direction of critical realism that emerged during the first years of the dictatorship in Greece and whose main exponent was the group "New Greek Realists", of which Botsoglou was a member. Adopting the use of mediated images, which aim to undermine and criticize dominant cultural norms, he creates works that testify to his mood regarding the role that painting is called upon to play in the contemporary society of the image, but at the same time they also criticize photographic objectivity.
A typical example of this is the work "Nude" of 1968, which belongs to the collection of the Museum of Contemporary Art, and in which the divided painting surface seems to tell a succession of illustrated stories: it depicts three different female nudes: an oversized one, which takes up most of the painting surface and which appears to have been taken from a male magazine; the nude body of his partner and wife Helen; and the figure of a woman from a Hitler pogrom photograph.
(EN)
1 JPEG