Υπάρχουν μερικά βράδια που δεν περνάνε με τίποτα. Σκαλώνουν πάνω σε κάτι ανίατα παράπονα που δεν τα παίρνει
ο ύπνος με τίποτα, κι εσύ από πάνω τους, στο προσκέφαλό τους να τους λες παραμύθια για να κοιμηθούνε και να σε
ξεχάσουνε. Η αλήθεια είναι πως τα παράπονά μας είναι παραχαϊδεμένα. Τουλάχιστον είναι πιο χαϊδεμένα απ' όσο είμαστε
εμείς. Και κάποιες φορές και κακομαθημένα. Ξυπνάνε όταν τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν καλά και σου
πιάνουν σαν δόκανο το πόδι τη στιγμή που ετοιμάζεσαι να πετάξεις.
Κι έτσι πιασμένος, γίνεσαι το καλύτερο δόλωμα για τα όμορφα τραγούδια. Είσαι το τυράκι στη φάκα. Γίνεσαι ένα φιλί
που το δαγκώνουν, θέλουν να το φάνε.
Και σε μία εποχή που ο βάλτος έχει γεμίσει με ψωνισμένα βατράχια που πιστεύουν πως είναι μαγεμένοι πρίγκηπες,
ένα φιλί έχει μεγάλη αξία. Έτσι και αλλιώς γι' αυτό γράφουμε τραγούδια. Για να γίνουμε όμορφοι, ψηλοί, γοητευτικοί
με γαλανά μάτια. Αλλιώς θα κάναμε ήδη πασαρέλα.
Είσαι ο τέταρτος παίκτης σ' ένα καρέ με δυνατούς χαρτοπαίκτες. Οι άλλοι τρεις είναι ο έρωτας, η μοναξιά και ο θάνατος.
Εσύ εκπροσωπείς την ομορφιά. Μόνος εναντίον όλων. Αλλά έχεις καλό χαρτί, κατεβάζεις τέσσερις άσσους,
αλλά αυτοί σου κατεβάζουν πέντε! «Ρε παιδιά εννέα άσσοι σε μία τράπουλα είναι πολλοί» τους λες. «Μη μας βγάζεις
γλώσσα, φίλε, γιατί μπορούμε κάλλιστα να σου κατεβάσουμε πενήντα δύο» σου απαντάνε.
Και έτσι χάνεις και τους μοιράζεις αυτό που έχεις. Την ομορφιά.
Έτσι δίνεις ομορφιά στον έρωτα, τη μοναξιά και το θάνατο. Έτσι κερδίζεις, αλλά το ξέρεις μόνο εσύ. Και το τραγουδάς.
Όσο για απόψε, έχοντας πάντα την υποψία ότι η αλήθεια ίσως να βρίσκεται αλλού, εμείς είμαστε εδώ για τα τραγούδια
του Χάρη και του Πάνου. Έτσι κι αλλιώς μετά θα πάμε κι αλλού...
1 JPEG
