Όγιος σκοτώση φίδι την άνοιξη θα χάση την υγεία του. Την δοξασίαν ταύτην μανθάνομεν το πρώτον εκ της προελεύσεως αυτής. Σχέσις του όφεως προς την υγείαν υπόκειται και εις τας αρχαίας ελληνικάς θρησεκυτικάς παραστάσιες, τας συνδεούσας τον όφιν προς θεότητας της υγείας, ως τον Ασκληπιόν και την Υγίειαν. Αλλ’ η απαγόρευσις του φόνου των όφεων δεν είναι απόλυτος, ο δε περιορισμός αυτής μόνον κατά την άνοιξιν δεικνύει ότι ουδέν έχει κοινόν προς τας αρχαίας θρησκευτικάς παραστάσεις. Μάλλον δε προς ταύτας φαίνονται συγγενείς αι γερμανικαί δοξασίαι, ότι οι όφεις καταστρέφουσι παν δηλητήριον, και ότι δεν πρέπει να φονεύωνται, διότι ο φόνος αυτών θα συνεπήγετο αύξησιν των δηλητηρίων και καταστροφήν των βοσκημάτων. Επίσης ουδέν κοινόν έχει προς την κυνουριακήν δοξασίαν η πανελλήνιος περί προφυλάξεως από πάσης βλάβης των όφεων, οίτινες νομίζονται οικουροί απόρροια ούσα της ευλαβείας προς τον αγαθόν δαίμονα του οίκου. Εξ άλλης δ’ ομοίως ιδέας, ήτοι του φόβου εκδικήσεως του γένους των όφεων. Η δοξασία ότι οι όφεις καταστρέφουσι παν δηλητήριον προέρχεται εκ της αρχαίας ελληνικής, ότι οι δράκοντες <τας θανατηφόρους ρίζας εσθιουσι και τας πόας μέντοι τας τοιαύτας>προέρχεται και η αποφυγή του φόνου όφεων υπο τινων ιθαγενών φύλων της Αμερικής) Κατά τινα εσθωνικήν δοξασίαν, την άνοιξιν και δη κατά την εορτήν του αγ, Μάρκου κατ’ Απρίλιον συναθροίζονται πάντες οι όφεις περι τον βασιλέα των την δε ημέραν εκείνην οι γεωργοί δεν οργώνουν εκ φόβου μη πάθουν τι αιφνιδίως τα ζώα των. Μη γινώσκοντες πλείονας λεπτομέρειας περι της δοξασίας ταύτης αδυνατούμεν να κρίνωμεν αν έχη συνάφειάν τινα προς την κυνουριακήν. Δεν είναι δ’όμως απίθανον, ότι αμφότεραι αναφέρονται εις την έξοδον των όφεων κατά το έαρ από της χειμερινής νάρκης και εις την ανανέωσιν του δέρματός των, ήτις κατά τους αρχαίους εγίνετο επίσης έαρ.
Το τεκμήριο παρέχεται από τον φορέα :
Ακαδημία Αθηνών
Αποθετήριο :
Αρχείο Παροιμιών και Λαϊκών Παραδόσεων του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών
