Tα έργα του Kατζουράκη, εξωτερικεύσεις σε μια καθαρά εικαστική γλώσσα, δεν ανάγονται με κανένα τρόπο στην αισθητή πραγματικότητα. Mε μια συμφωνία γραμμων και επιπέδων, μέσα στα πλαίσια της αφηρημένης γεωμετρικής ζωγραφικής και μέσα από τη συνεχή αλληλεπίδραση χρώματος και γεωμετρικού σχήματος αναζητά το νοηματικό περιεχόμενο της δημιουργίας. Ξεκινώντας από έντονα χρώματα μετατοπίζεται προς άλλα περισσότερο γήινα, με τα οποία κτίζει τις επιφάνειες, αντιμετωπίζοντάς τα ως μέσο έκφρασης συναισθημάτων χωρίς να διαταράσσεται η αρμονία. `Eτσι η σύνθεσή του γίνεται μια λυρική αφηρημένη εξπρεσιονιστική απεικόνιση, η οποία δεν χάνει το χαρακτήρα της κι όταν ακόμη περεμβάλλονται κάποια υλικά -ξύλα, λαμαρίνα, χαρτόνι- αφού συνυπάρχουν με ακαθόριστα τα όριά τους.
(EL)