Μετά την επιστροφή του, το 1915, από το Παρίσι, για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, μια θητεία που διήρκεσε επτά χρόνια, ο Περικλής Βυζάντιος βρήκε να έχει αναπτυχθεί στην Αθήνα μια διαφορετική αντίληψη του μοντερνισμού, σύμφωνα με την οποία κύριο μέλημα ήταν η απόδοση της ελληνικής φύσης, όπως κατακλύζεται από το δυνατό φως, σύμφωνα πάντα με τις αρχές των μεταϊμπρεσιονιστικών κινημάτων, τα οποία όλοι σχεδόν οι καλλιτέχνες της εποχής είχαν γνωρίσει στο Παρίσι. Έτσι μετά την εγκατάστασή του στο εργαστήριο της Πλάκας, στο οποίο παρέμεινε οκτώ χρόνια (1920-1928), θα δώσει μια σειρά έργων, με το τοπίο να κατέχει ξεχωριστή θέση. Η απεικόνιση αυτού του χώρου, όπου γεννήθηκε η καλλιτεχνική ομάδα «Ατελιέ», είναι καρπός μιας γόνιμης σύζευξης τόσο των εμπειριών που απέκτησε στο Παρίσι, όσο και των ερευνών του για την απόδοση του ελληνικού υπαίθρου. Η οργάνωση σε σχηματοποιημένες φόρμες, που οργανώνουν σε ζώνες τον πίνακα, εξακολουθούν να υπάρχουν, το χρώμα όμως αποκτά μια ιδιαίτερη υλική υπόσταση, καθώς, τοποθετείται με πλατιές γεμάτες πινελιές. Η έντασή του, παρά τους λυρικούς τόνους, που ίσως υποδηλώνουν την ώρα του δειλινού, θυμίζει την ιδιαίτερη οντότητα που το φως είχε στα έργα των Ναμπί.
(EL)