Η παγκοσμιοποίηση είναι μια οικονομική θεωρία. Είναι, επιπλέον, και ένα είδος ιδεολογίας, και, φυσικά, μια πράξις, η οποία δοκιμάζεται επί τη βάσει της αποτελεσματικότητάς της. Ο υψηλός βαθμός κίνδυνου που θα μπορούσε να εμπεριέχεται στην υιοθέτηση της έχει ήδη καταγγελθεί σχετικά νωρίς. Είναι καθήκον της όποιας ευσυνείδητης και καλά καταρτισμένης ομάδας διακυβέρνησης, η οποία έχει και συναίσθηση της αποστολής της, να μεριμνά για την παγκόσμια τάξη πραγμάτων, ούτως ώστε να αποτρέπει διοικητικές δυσλειτουργίες, οι οποίες μπορεί να ποικίλλουν από ελαφρώς παραβατικές συμπεριφορές μέχρι εντελώς καταστροφικούς χειρισμούς. Η άμεμπτος διακυβέρνηση προϋποθέτει την ανάλογη προπαρασκευή των πολιτών που πέπρωται να την ασκήσουν. Το κλασσικό ιδεώδες της καλοκαγαθίας, τουτ΄ έστιν της πολιτιστικής επάρκειας και της ηθικής ακεραιότητας, είναι ακόμα και τώρα επίκαιρο. Ο Πλάτων, στα βήματα του Δάμωνα της Όας, ο οποίος έζησε έναν αιώνα πριν από αυτόν, υπέδειξε με σαφή τρόπο τα παιδαγωγικά πρότυπα και μεθόδους που πρέπει να ακολουθούνται, προκειμένου αυτό το ιδεώδες να καταστεί προσβάσιμο σε όλους τους πολίτες. Η αδιάλειπτος προσπάθεια να αναχθούμε σε ένα τέτοιο ιδανικό θα μπορούσε να γίνει το εχέγγυο όχι μόνον της ποιότητας και των ικανοτήτων των μελλοντικών κυβερνήσεων, αλλά και να αποβεί προς όφελος της παγκοσμιοποίησης και, εν τέλει, του μέλλοντος της ανθρωπότητας.
(EL)
1 PDF
