Το θέμα του αλόγου και του αναβάτη απασχόλησε τη Βάσω Κατράκη (1909 ή 1914-1988) καθ’ όλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής της παραγωγής. Το ενδιαφέρον της για το συγκεκριμένο θέμα ενδεχομένως καλλιεργήθηκε από τις μνήμες της με τους καβαλάρηδες που συμμετείχαν στο πανηγύρι της Αγίας Αγάθης στη γενέτειρά της, το Αιτωλικό, που γίνεται κάθε χρόνο κατά τον Δεκαπενταύγουστο. Γενικότερα, όμως, αγαπούσε το συγκεκριμένο ζώο και έδωσε αρκετές συνθέσεις ιδίως στα χρόνια μετά το 1960. Η σύνθεση με τίτλο Μαύρο άλογο εκτέθηκε το 1965 στην Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση στο Ζάππειο (αρ. κατ. 570) και πιθανόν στην ατομική έκθεση της χαράκτριας στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1966, όταν και τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Tamarind για τη λιθογραφική της εργασία. Εικονίζεται ένα άλογο, μέσα σε έναν ασαφή, μαύρο χώρο. Το άλογο αποδίδεται από μπροστά, με τρόπο που ο κορμός του να αποκτά προοπτική σύντμηση, όμως στρέφει το κεφάλι του στο πλάι. Χάρη σε αυτή την απόδοση αποκτά μνημειακότητα και επιβάλλεται, παρ’ ότι στέκει ακίνητο. Το σχέδιο είναι απλό και εξπρεσιονιστικό με τις αναφορές της Κατράκη να εντοπίζονται στην αρχαϊκή τέχνη – τόσο τη γλυπτική όσο και τη μελανόμορφη αγγειογραφία. Η Βάσω Κατράκη (1909 ή 1914-1988), που γεννήθηκε στο Αιτωλικό Μεσολογγίου και σπούδασε στην ΑΣΚΤ, ζωγραφική με τον Κωνσταντίνο Παρθένη και χαρακτική με τον Γιάννη Κεφαλληνό. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 η εργασία της οδηγήθηκε σε μεγαλύτερη σχηματοποίηση και τότε επέλεξε να περάσει από το ξύλο στην πέτρα, και συγκεκριμένα τον ψαμμίτη λίθο, προκειμένου να δώσει στα τυπώματά της μνημειακή διάσταση. Με αυτή την πρωτότυπη επιλογή, που της χάρισε διεθνή αναγνώριση, επιθυμούσε να μετατρέψει τις μορφές της σε σύμβολα και τις συνθέσεις της σε φορείς κοινωνικών μηνυμάτων.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
