Το έργο φαίνεται να αποτελεί ακριβές προσχέδιο της σύνθεσης του Εμμανουήλ Ζέπου (1905-1995) με τον ίδιο τίτλο, που βρίσκεται σήμερα στις συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης, στην Αθήνα. Εικονίζεται σε ένα άνυδρο τοπίο, σε έναν βράχο ενώ ψηλά διακρίνεται η θάλασσα, μια γυναίκα που κρατά την αγκαλιά της ένα βρέφος, και γύρω της μαζεύονται δύο ακόμη παιδιά, ένα μεγαλύτερο κορίτσι που την αγκαλιάζει τρυφερά και ένα αγόρι που τραβά το φουστάνι της. Πίσω τους απλώνεται ο αχανής ουρανός που σκεπάζεται από σύννεφα. Το περιβάλλον, αν και δεν δείχνει τρομαχτικό, αφήνει να πλανάται μια αίσθηση αγωνίας. Με αυτόν τον τρόπο, η φιγούρα της μάνας λειτουργεί σαν κολώνα, σαν πυλώνας μέσα στη σύνθεση, συσπειρώνοντας γύρω της τα τέκνα της. Σε μια λιτή, αφηγηματικά και εκφραστικά παράσταση, ο καλλιτέχνης κατορθώνει να αποδώσει το σύμβολο της μάνας, της μητέρας που αφιερώνει την ύπαρξή της στην προστασία των γόνων της, που λειτουργεί σαν προστάτιδα και τα βοηθά να μεγαλώσουν, για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του μεγάλου κόσμου που τα περιβάλλει. Ο ζωγράφος και χαράκτης Ζέπος γεννήθηκε στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας και σπούδασε στην ΑΣΚΤ με δάσκαλο τον Κωνσταντίνο Παρθένη, ο οποίος τον επηρέασε καίρια τόσο στα πρώτα του έργα όσο και κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Εδώ, ο Ζέπος υιοθετεί απλό και γεωμετρικό σχέδιο, πλάθοντας τις μορφές του με καθαρά περιγράμματα, λιτές γραμμές και εμφανή σχηματοποίηση. Ταυτόχρονα, διατηρεί μια ψυχρή χρωματική κλίμακα με έμφαση στους τόνους του μπλε και του λευκού. Το σύνολο, χωρίς να χάνει σε πρωτοτυπία και δύναμη, παραπέμπει σαφώς στη δημιουργία του Παρθένη και δη στη συμβολική του ζωγραφική.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
