Θυμίζοντας αρκετά την ελαιογραφία Μπαλκόνια, έργο του 1961 που βρίσκεται επίσης στη συλλογή του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης του Δήμου Ρόδου, ο συγκεκριμένος πίνακας εντάσσεται στον ίδιο κύκλο. Οι πίνακες που απεικονίζουν δωμάτια ονομάζονται εσωτερικά. Και αποτελούν, στην πραγματικότητα, σπουδές πάνω στον τρόπο που το φυσικό φως παρεισφρέει από τα ανοίγματα σε σκοτεινούς χώρους. Το θέμα απασχόλησε τους ζωγράφους ήδη από τα χρόνια της Αναγέννησης και ιδίως κατά τον 19ο αιώνα. Καλλιτέχνες όπως ο Γερμανός Άντολφ Μέντζελ, οι Γάλλοι ιμπρεσιονιστές σαν τον Ενγκάρ Ντεγκά και αργότερα οι μοντερνιστές, ενδιαφέρθηκαν ο καθένας με τον τρόπο του για αυτό το παιχνίδι μεταξύ του έξω και του μέσα. Ο Τέτσης, που σπούδασε στην ΑΣΚΤ αλλά και στο Παρίσι, από το 1953 έως 1956, είχε την ευκαιρία να γνωρίσει σε βάθος τη δυτικοευρωπαϊκή τέχνη. Και επεδίωξε συνειδητά να ανάγει το φως σε δομικό στοιχείο της ζωγραφικής αλλά και της χαρακτικής του εργασίας. Παρά τον σαφή εξπρεσιονιστικό της χαρακτήρα, η ζωγραφική του Τέτση είναι, κατ’ ουσίαν μια ζωγραφική αντιθέσεων φωτός-σκιάς, εκείνης δηλαδή της ισορροπίας που δημιουργεί τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Στη Μπαλκονόπορτα, ο ζωγράφος-χαράκτης εικονίζει τα ανοίγματα του νεοκλασικού σπιτιού προς το ηλιόλουστο μπαλκόνι από τα πλάγια. Δημιουργεί έτσι μεγάλες διαγώνιες, άλλες φωτεινές και άλλες μαύρες, απλώνει στο πάτωμα βαριές σκιές, καίει τα κασώματα στο φως. Και παρ’ ότι το έργο είναι δουλεμένο σε τόνους του γκρίζου μόνο, είναι τόσο μελετημένη η απόδοση του φωτός που ολόκληρη η παράσταση δονείται από αυτές τις τονικές εναλλαγές.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
