Στον συγκεκριμένο πίνακα εικονίζεται ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά τοπία του νησιού της Ρόδου: η ακρόπολη της Λίνδου που είναι χτισμένη στον απόκρημνο βράχο και δεσπόζει πάνω από τον παραθαλάσσιο, σύγχρονο οικισμό. Ο ζωγράφος Δημήτρης Δάβης (1905-1973) εμπνέεται από το τοπίο, συλλαμβάνει τα βασικά του στοιχεία (την οχυρωμένη ακρόπολη, το παραδοσιακό χωριό, τους ελαιώνες αλλά και τον μικρό, φιλόξενο κόλπο), αλλά δεν το αποδίδει ρεαλιστικά. Το ερμηνεύει, περισσότερο, και το ανάγει σε πνευματικό τόπο με συμβολικό περιεχόμενο. Την ιδέα αυτή επιτείνει η, αινιγματική μαυροφορεμένη γυναίκα που κάθεται μόνη μέσα στο βραχώδες τοπίο, στο πρώτο επίπεδο. Το σχέδιο είναι λιτό, σαφές, με διάθεση για απλοποίηση, χρωματικά δε κυριαρχούν οι ψυχροί τόνοι του ουρανού, της θάλασσας αλλά και της ξηράς με τα ψυχρά ροζ και τα σκούρα καφέ που υποδηλώνουν την ώρα του δειλινού. Ο Δάβης ήταν ένας από τους τελευταίους Έλληνες που φοίτησαν στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου (μαζί με τον επιστήθιο φίλο του, Μίκη Ματσάκη) και αποτελεί μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίπτωση Έλληνα καλλιτέχνη του Μεσοπολέμου. Στη ζωγραφική του αφομοίωσε αρχικά στοιχεία του μεταϊμπρεσιονισμού (κυρίως επιρροές από τον Βαν Γκογκ, το έργο του οποίου είχε την τύχη να δει από κοντά στο Μόναχο) και του εξπρεσιονισμού. Σταδιακά, όμως, το ύφος του έγινε πιο ρεαλιστικό, ιδίως στα χρόνια μετά τον Πόλεμο. Μεταπολεμικά ασχολήθηκε επίσης με την εικονογράφηση βιβλίων και τη γελοιογραφία, ενώ από τη δεκαετία του 1950 εργάστηκε ως σχεδιαστής στην Κεραμουργία Ροδιοανατολικής Τέχνης «Ίκαρος». Λόγω αυτής της ιδιότητάς του, έζησε για αρκετό διάστημα στο νησί. Δεν ήταν τυχαίο λοιπόν, που η οικογένεια του ζωγράφου δώρισε τον συγκεκριμένο πίνακα στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης του Δήμου Ρόδου
(EL)
Populated place
.png){kind=logo}
1 JPEG
